Rodopi Advendurun
  Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024  15:41

Ψηφοφορία
Εκφράζει νέα αντίληψη αγώνων trail ο ROUT ?



Ελληνικά English
VFT-2007: Οι εντυπώσεις των αθλητών που συμμετείχαν στον αγώνα
Καταχώρηση Σάββατο, 22 Δεκεμβρίου 2007 από harris

Virgin Forest Trail 2007 Η διοργάνωση του VFT δημοσιεύει εδώ τις εντυπώσεις και τα σχόλια των αθλητών που συμμετείχαν στο 1ο Virgin Forest Trail, τον περασμένο Οκτώβριο. Η δημοσιοποίησή των απόψεών τους αποτελεί μια πρωτότυπη προσπάθεια παρουσίασης της άλλης διάστασης του γεγονότος, αυτής που συνήθως περνά απαρατήρητη στο πλατύτερο κοινό.
Η σειρά δημοσίευσης των σχολίων είναι αλφαβητική, με βάση δηλαδή το όνομα του αθλητή και όχι τη σειρά κατάταξής τους ή τον αριθμό τους. Το άρθρο θα παραμένει διαρκώς ανοιχτό για να παρουσιάσει τις απόψεις όσο γίνεται περισσότερων αθλητών. Ευχαριστούμε όλους όσους έστειλαν τις εντυπώσεις και τα σχόλιά τους μέχρι σήμερα.

Αϊβατζίδης Στάθης (# 5): Ο αγώνας αυτός θα μου μείνει αξέχαστος... Δεν θα κρίνω εγώ αν η διοργάνωση ήταν καλή ή κακή, γιατί αυτό θα ακουγόταν σαν να ευλογώ τα γένια μου. Η εμπειρία που απέκτησα μέσα από αυτήν την διοργάνωση, όχι μόνο σαν αθλητής αλλά και σαν εθελοντής δεν περιγράφεται. Το αίσθημα της ικανοποίησης την στιγμή του τερματισμού τέτοιο που έχει μπει κιόλας ο στόχος για την επόμενη χρονιά. Σκληρή δουλειά για καλύτερες επιδόσεις. Και όλα αυτά για να μπορούμε νε βγαίνουμε ελεύθεροι στο βουνό. Με παπούτσια, σακίδιο, αδιάβροχο και να το απολαμβάνουμε.. Συγχαρητήρια και πάλι σε όλους του αθλητές για αυτό το σπουδαίο επίτευγμα.

 

Ανδρονικίδης Κώστας (# 62): Όταν ξεκινήσαμε την προετοιμασία μετά τον OLYMPUS MARATHON για τον αγώνα της Ροδόπης είπα στον φίλο τον Νίκο τον Σιδερίδη τον Νικόλα ή IRON όπως υποδηλώνει και το όνομά του, θα πάω εκεί για να τρέξω τα 50 χιλιόμετρα μόνο, για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Όταν τελικά τερμάτισα τον αγώνα κατάλαβα ότι αν πραγματικά θέλεις να καταφέρεις κάτι δεν υπάρχουν ανθρώπινα όρια. Ορέστη και Λάζαρε είσαστε ΓΙΓΑΝΤΕΣ. Δεν περίμενα να συναντήσω τόσα ρέματα και νερά στη διαδρομή (πέραν της βροχάρας που φάγαμε) και τόσο πυκνή βλάστηση. θα τα πούμε σύντομα. Συγχαρητήρια σε όλους (διοργάνωση, εθελοντές, αθλητές). ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ ραντεβού στο "όνειρο" και πάλι έτσι?

 

Αντωνόπουλος Φώτης (# 74): Ότι και να πει κανείς, ότι και να περιγράψει, είναι φτωχό μπροστά στο συναίσθημα που νιώθαμε την κάθε στιγμή του αγώνα. Τα μπράβο δεν ανήκουν σε μας που τερματίσαμε τον αγώνα αλλά σε εκείνους που μας υποστήριξαν και βοήθησαν να γίνει τελικά ο αγώνας. Ήταν ότι πιο όμορφο έχω κάνει αθλητικά στη ζωή μου. Δεν ήταν ένας αγώνας, ήταν μια εκδρομή που συμμετείχαν 87 φίλοι. Όταν έφτασα στην άσφαλτο στο 90ο χιλιόμετρο είπα μέσα μου «κρίμα ο αγώνας τελειώνει».

 

Βενετικίδης Δημήτρης (# 93): Οι καλοί αγώνες είναι λιγοστοί… Οι καλύτεροι ελάχιστοι… Το VFT κέρδισε το στοίχημα και το κέρδισε γιατί είχε στις τάξεις του έναν Λάζαρο, μια Αλίκη, έναν Ορέστη, μία Εύη, ένα Στέλιο και όλο το επιτελείο του Δήμου Παρανεστίου και της Νομαρχίας Δράμας. Συγκινητική η παρουσία του πλήθους των εθελοντών σ όλη τη διαδρομή. Με τέτοια ομάδα δε χάνεις!!! Το ορεινό τρέξιμο στη χώρα μας βρήκε το …μονοπάτι του, βρήκε αυτό που δικαιούται, αγώνες καλούς, αγώνες που θα στέκονται στα ίσα απέναντι σε αντίστοιχους καταξιωμένους του εξωτερικού. Ένα μεγάλο μπράβο κι ένα ευχαριστώ σ όλους.

 

Κουλακιώτης Δημήτρης (# 18): Το πέρασμα από το υδροηλεκτρικό φράγμα της ΔΕΗ με το κομβόι των αυτοκινήτων που μας πήγε στην εκκίνηση μέσα από το πρωινό σκοτάδι, θύμιζε «καταδρομική» αποστολή –οι οιωνοί έδειξαν από την αρχή ακόμα ότι θα είχαμε μια διαφορετική εμπειρία. Το κομμάτι που απόλαυσα περισσότερο ήταν εκείνο από το 40 μέχρι το 60: ζεστά πλέον πόδια που επέτρεπαν τρέξιμο (της πάπιας), μαγικό τοπίο και …αρκετή βροχή. Μόλις τα παπούτσια και οι κάλτσες γέμισαν νερό, οποιαδήποτε ανησυχία για τη βροχή έφυγε! Το τοπίο ήταν μοναδικό και λόγω της μεγάλης διαδρομής που κάναμε είχε πολλές αλλαγές. Το σκηνικό με τα πέτρινα χτιστά γεφύρια σε σχήμα τόξου θα μου μείνει αξέχαστο, μαζί με τη θέα του ατέλειωτου δάσους που είδα από κάποια ψηλά σημεία. Οι εθελοντές –καρδιά της διοργάνωσης- ήταν εκεί σε κάθε σταθμό να βοηθήσουν και να μας παράσχουν ότι χρειαστούμε!! Δεν έχω ξαναδεί τόσο ωραίες πατάτες με μπιφτέκι και χαλβά (τα δοκίμασα όλα ταυτόχρονα…). Ωραίο το τελείωμα με αρκετά χιλιόμετρα άσφαλτο …ίσως του χρόνου μπορεί η διοργάνωση αυξήσει αυτή την απόσταση… (μην πυροβολήσει κανείς, πλάκα κάνω. ΥΓ – Γιώργο και Στέργιο σας ευχαριστώ πολύ για τη συμπαράσταση και βοήθεια!!!

 

Πεχλιβάνης Γιώργος (# 80): Είμαι ενθουσιασμένος από τη διαδρομή, ήταν εκπληκτική! Το μοναχικό τρέξιμο μέσα στη νύχτα ήταν συγκλονιστική εμπειρία. Έβλεπα μάτια στο σκοτάδι, άκουγα φωνές από πουλιά. Θεωρώ συγκινητική την προσπάθεια που κατέβαλαν οι αθλητές. Είμαι ενθουσιασμένος από τη συμπεριφορά των εθελοντών, όλοι τους, από εκείνους στους σταθμούς μέχρι τις κοπέλες που μας εξυπηρετούσαν στο εστιατόριο του οικισμού, ήταν καταπληκτικοί. Πουθενά δεν αισθάνθηκα πρόβλημα, ήξερα ότι κάποιος ήταν πάντα κοντά μου να με βοηθήσει. Είναι ο καλύτερος αγώνας που έχω πάρει μέρος στη ζωή μου και θα το θεωρήσω τιμή μου να με ξαναδεχτούν οι διοργανωτές του τον επόμενο χρόνο.

 

Ρούμπος Κώστας (# 79): Ακόμη και σήμερα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα ορειβατικός μαραθώνιος της τάξεως των 100 km! Όσο για την διαδρομή του αγώνα, πιστεύω ότι αυτό το τμήμα της νότιας απόληξης της Ροδόπης είναι ένα  εκτεταμένο-άγριο-εντυπωσιακό δάσος που δύσκολα περιγράφεται με λόγια.  Η διοργάνωση αυτού του νέου αγώνα ήταν χωρίς αμφιβολία άψογη (φιλοξενία-τροφοδοσία-φυσιοθεραπευτές κλπ) .Το σημαντικότερο όμως γεγονός του αγώνα ήταν το μεγάλο πάθος και πείσμα των αθλητών για τερματισμό πάρα την πολύωρη-δυνατή βροχή και το βραδινό κρύο. Ελπίζω και του χρόνου να είμαστε όλοι εκεί.

 

Σιδερίδης Νίκος (# 63): Συγχαρητήρια σε όλους όσους βοήθησαν για να πραγματοποιηθεί το πρώτο VFT. Όλα ήταν υπέροχα αλλά αυτό που με τρέλανε είναι το μαγευτικό δάσος το χρώμα των φύλλων (χρυσό) τα υπέροχα μονοπάτια και τα πανέμορφα γεφύρια. Μετά το 60ΚΜ με σταμάτησε για ακόμη μια φορά το τοπίο, ήταν πάνω σε ένα γεφύρι που από κάτω του περνούσε το Μεγάλο Ρέμα, ακουγόταν μόνο το ποτάμι που κυλούσε, τα φύλλα των δέντρων χρυσά όλα ήταν μαγευτικά για μένα και τότε μου ήρθε στο μυαλό μια έκφραση του Λάζαρου που εκφράζει για μένα όλο τον αγώνα όσον αναφορά την διαδρομή. Συγχαρητήρια και στον Ορέστη και όλους αυτούς που τον βοήθησαν για το καθάρισμα των μονοπατιών. Λάζαρε σε ευχαριστώ που μου δίνεις την δυνατότητα να γνωρίζω της ομορφιές της χώρας μας και τα προσωπικά αθλητικά μου όρια. Κάνε κάτι για να τρέχεις και εσύ μαζί μας, σε θέλουμε παρέα!!

 

Σπυριδόπουλος Ηλίας (# 14): Δύσκολο κανείς να περιγράψει μέσα από το άψυχο αυτό κουτί αυτό που συνέβη στις 13 Οκτώβρη. Ιστορική στιγμή θα μπορούσε να πει κανείς χωρίς να είναι υπερβολή. Γεννήθηκε το 1ο ελληνικό TRAIL , το δικό μας V.F.T. Προσωπικά ασχολούμαι με το τρέξιμο εδώ και τρία χρόνια.. Θεατής αρχικά του OLYMPUS MARATHON έβλεπα με μεγάλο θαυμασμό όσους τολμούσαν να τρέξουν. Από τότε κύλησαν πολλά χιλιόμετρα στα πόδια μου για να καταλάβω τελικά ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος και γλυκύτερος εθισμός από το ορεινό τρέξιμο.

Η είδηση πριν ένα χρόνο στο διαδίκτυο για κάποιον υπερμαραθώνιο στη Δράμα κυκλοφορούσε σαν φάντασμα ανάμεσα μας, μέχρι πού είδαμε στον OLYMPUS MARATHON κάποιο ενημερωτικό φυλλάδιο. Εκτός από τους γκουρού του αθλήματος ,που μας κάνουν υπερήφανους με τις αποστολές τους εκτός συνόρων σε αντίστοιχους αγώνες, για τους περισσότερους πιστεύω ήταν μεγάλη πρόκληση. Μαθαίνοντας στη συνέχεια την ανάμειξη του Λάζαρου στα της διοργάνωσης η απόφαση πάρθηκε.

Είχα την ευκαιρία να δω από κοντά τις προσπάθειες χάραξης της διαδρομής τρέχοντας με το Λάζαρο κάποια κομμάτια. και την ευτυχία να γνωρίσω τον Ορέστη, το φάντασμα του δάσους. Όποια πέτρα κι αν σήκωνες θα τον έβρισκες. Είδα μπροστά μου να ξεδιπλώνεται ένα καταπληκτικό κομμάτι ελληνικής φύσης όπως φάνηκε και στο σύνολό του κατά τη διάρκεια του αγώνα . Μου έκανε μεγάλη εντύπωση με πόσο πολύ πάθος και επαγγελματισμό λειτουργούσε ο εθελοντικός μηχανισμός από τότε ακόμη, παρά το χαμηλό προϋπολογισμό του όλου εγχειρήματος. Αυτό που τελικά βγήκε από όλη αυτή την μεγάλη προσπάθεια, ως αγώνας οργανωτικά σίγουρα έχει περιθώρια αλλαγών και βελτίωσης. Άλλωστε τίποτα δεν γεννιέται τέλειο. Στο ουσιαστικό του κομμάτι όμως, όπως εξυπηρέτηση αθλητών πριν και κυρίως στη διάρκεια της διαδρομής όπως τροφοδοσία, ασφάλεια, περίθαλψη, σήμανση, ήταν άκρως ικανοποιητικά.

Υπάρχει όμως κάτι που δεν επιδέχεται καμία βελτίωση και αυτό είναι, το πάθος και η αγάπη όλων ανεξαιρέτως των εθελοντών, με την οποία αγκάλιασαν αθλητές και αγώνα.

Αυτό το ένιωσα έντονα από το πρώτο λεπτό που πάτησα το πόδι μου στο Παρανέστι και με κάνει ακόμη μέχρι σήμερα να συγκινούμε σε συνδυασμό βέβαια με την ομορφιά της διαδρομής (προσωπικά στο κομμάτι που έβρεχε είχα τα πιο έντονα συναισθήματα).

Δεν θα ξεχάσω στη Ζαρκαδιά (73 χλμ), μετά από το βροχερό κομμάτι, με έντονα σημάδια κόπωσης και καταπόνησης κάποια κυρία την στιγμή που προσπαθώ να βάλω στεγνή μπλούζα και τυραννιέμαι γιατί από την κούραση δεν λυγίζουν τα χέρια μου, τρέχει και με πιάνει τα χέρια και τα περνάει μέσα στα μανίκια, σαν να ήμουνα μικρό παιδί.

Αυτήν την έντονη επαφή την ένιωσαν πιστεύω όλοι ανεξαιρέτως οι αθλητές.

Λάζαρε, Ορέστη, Αλίκη και φίλοι εθελοντές μη χάσετε ποτέ αυτή την αμεσότητα με τους αθλητές, ούτε μπορείτε να την υποκαταστήσετε με μια τέλεια κατά τ’ άλλα διοργάνωση.

Νιώθω τυχερός που έτρεξα το πρώτο V.F.T. γιατί πιστεύω ότι θα γίνει θεσμός, εντός και εκτός συνόρων. Λάζαρε, Ορέστη, Αλίκη, Εθελοντές, σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Φίλε Νίκο Γερμαντζίδη, που ήσουνα κοντά μου, με υποστήριξες, με εμψύχωσες σε όλη τη διαδρομή και χάρηκες για μένα όταν τερμάτισα, με συγκίνησες πολύ. Σ ‘ευχαριστώ.

 

Σταμούλης Κώστας (# 33): Αν ο Olympus Marathon είναι ένα σύμβολο για τους αθλητές, το VFT είναι ένα συναίσθημα. Θυμάμαι αργά το βράδυ των τερματισμών κι ενώ είχα ήδη τελειώσει από ώρες το δικό μου αγώνα, πήρα με το αυτοκίνητό μου μια παρέα παιδιών –ανάμεσά τους και τα δικά μου- και πήγαμε πάνω στα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής για να συναντήσουμε τη Τζένη (Σταματελοπούλου). Μέχρι να τη συναντήσουμε τα παιδιά μέσα στο αυτοκίνητο έδειχναν φοβισμένα από το σκοτάδι. Όταν τη βρήκαμε, βγήκαν έξω και έτρεξαν μαζί της και μαζί με τη Βίκυ (Καρπούζα) τα τελευταία 4 χιλιόμετρα του αγώνα, αποδιώχνοντας κάθε φόβο και κάνοντας μια όμορφη παρέα με τις αθλήτριες. Μετά τον τερματισμό της η Τζένη μου είπε ότι τη στιγμή που άκουσε τις παιδικές φωνές να την καλούν στο σκοτάδι είχε αποφασίσει να τα παρατήσει και τελικά συνέχισε χάρη σ αυτές! Η Εύη Τζήμου από τη Νομαρχία της Δράμας μου είπε αναφερόμενη στον αγώνα σε διάλογο που είχα μαζί της ότι «κρατάμε στα χέρια μας ένα θησαυρό». Είναι η πρώτη φορά που βλέπω ανθρώπους που εκπροσωπούν την τοπική αυτοδιοίκηση να αντιλαμβάνονται τόσο θετικά ένα αθλητικό γεγονός τέτοιου χαρακτήρα.



Σημείωση Τελευταία καταχώρηση στις 22.12.07. Σύνολο καταχωρήσεων 10




Σχετικά Links


Επιλογές


Select Language Επιλέξτε γλώσσα

English Ελληνικά






 

Blog  Facebook  Twitter  YouTube  Instagram  LinkedIn  Pinterest  Medium  Google+  Slideshare  Rebelmouse 

Rodopi Ultra Trail © 2008 - 2023  :: Site designed and hosted by webster.gr