Rodopi Advendurun
  Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024  16:53

Ψηφοφορία
Εκφράζει νέα αντίληψη αγώνων trail ο ROUT ?



Ελληνικά English
Virgin Forest Trail 2007, το χρονικό της πρώτης διοργάνωσης (B' Μέρος)
Καταχώρηση Πέμπτη, 08 Νοεμβρίου 2007 από admin

Virgin Forest Trail 2007 Ένα καινούργιο ξεκίνημα για τους αγώνες βουνού ήταν η 13η Οκτωβρίου 2007. Και οι 87 αθλητές που στάθηκαν στη γραμμή της εκκίνησης του 1ου Virgin Forest Trail θα πρέπει να θεωρούν ότι αποτελούν ένα κομμάτι της ιστορίας αυτών των αγώνων στην Ελλάδα. Αν το 1986 αποτέλεσε τη χρονιά που όλα άρχισαν στη χώρα μας με τον πρώτο αγώνα βουνού, το 2007 ήταν σίγουρα ο επόμενος μεγάλος σταθμός, με την υλοποίηση ενός ονείρου αρκετών χρόνων, ενός αγώνα 100 χιλιομέτρων και 24 ωρών στα ελληνικά βουνά! Και ο σταθμός αυτός πρόσφερε απίστευτες συγκινήσεις σε όσους είχαν την τύχη να ζήσουν τις στιγμές του.
Διαβάστε πιο κάτω το Β' Μέρος του Χρονικού

Συνέχεια από το Α' Μέρος

...Ο καιρός άνοιξε και έκλεισε αρκετές φορές την επόμενη μία ώρα, μετακινώντας τη βροχή στην περιοχή όπου εξελίσσονταν ο αγώνας. Την ώρα που οι δύο πρώτες γυναίκες έδιναν τη μάχη τους φτάνοντας στο Σ-7 οι δύο πρώτοι άνδρες έφταναν στο Σταθμό-8 «Ζαρκαδιά» (ΚΜ-74). Βενετικίδης και Ιωαννίδης άνοιξαν η διαφορά από τον Σταμούλη σε 15 λεπτά και ξεκίνησαν από το Σ-8 σε 7:31, ελάχιστα μόλις λεπτά πριν η νεροποντή φτάσει από τα βόρεια σ αυτό το σημείο. Ο Σταμούλης έφυγε 3ος σε 7:46 πολύ μακριά από τους πρώτους αλλά και 42 ολόκληρα λεπτά από τον 4ο Αρκουμάνη (8:28). Οι υπόλοιποι δεν είχαν λόγο να βιαστούν αφού οι διαφορές μεταξύ τους δεν τους επέτρεπαν να βλέπουν ο ένας τον άλλον. Έτσι, ο Δρούγιας έφτασε 5ος (8:30) και ο Βουλγαρίδης 6ος (8:39), όλοι τους πια μέσα σε δυνατή βροχή. Η μεγάλη μάχη όμως γινόταν ακριβώς πίσω, στην 7η θέση, όπου με υπερπροσπάθεια η Ναταλία έφτασε την Ιρένα και δυο τους έφυγαν μαζί από το Σ-8 σε 8:45. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο τμήμα 7-8 η Ναταλία έκανε την 3η καλύτερη επίδοση (1:13) στο σύνολο των αθλητών(!), μετά το 1:06 των Βενετικίδη, Ιωαννίδη και πριν το 1:15 της Ιρένας!

Λίγο μετά το Σταθμό της Ζαρκαδιάς υπήρξε η πιο άτυχη στιγμή για τον αγώνα και για την ιστορική επίδοση της πρώτης διοργάνωσης. Βενετικίδης και Ιωαννίδης ανηφόρισαν το χωματόδρομο προς Στάμνα (Μπαρτάκοβα), τον οποίο θα έπρεπε να αφήσουν 1500 μέτρα πιο πάνω για να μπουν στο μονοπάτι της Οξιάς. Από αβλεψία και εν μέσω της καταιγίδας προσπέρασαν τη σηματοδοτημένη διασταύρωση και συνέχισαν σε λάθος διαδρομή μέχρι που από τύχη ένα αυτοκίνητο της θηροφυλακής τους συνάντησε και τους υπέδειξε το λάθος τους. Επέστρεψαν μόνοι τους πίσω -αρνούμενοι προς τιμήν τους να επιβιβαστούν στο αυτοκίνητο για το φόβο ακύρωσής τους- έχοντας όμως χάσει περίπου 20 ολόκληρα λεπτά! Στο μεταξύ ο Σταμούλης πέρασε μπροστά και πήρε τις ανηφόρες για το Διάσελο της Οξιάς, προπορευόμενος κατά 5 λεπτά των αντιπάλων του.

Στη μάχη να κρατηθεί στον αγώνα, ο Βενετικίδης πίεσε τον εαυτό του και ξέφυγε από τον Ιωαννίδη κυνηγώντας τον Σταμούλη. Οι μεγάλες κλίσεις αλλά και η βροχή που συνεχίζονταν δεν ήταν σύμμαχος για κανέναν τους. Ο Σταμούλης έφτασε πρώτος στο Σταθμό-9 «Οξιά» (ΚΜ-78) σε 8:39 κρατώντας μια απόσταση ασφαλείας 5 λεπτών από τον Βενετικίδη (8:44) ενώ ο Ιωαννίδης άρχισε να υποχωρεί (8:46). Η μάχη ανάμεσα στις γυναίκες είχε κορυφωθεί από το Σ-8 και μετά. Οι δύο αθλήτριες πέρασαν σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους από το Σταθμό της Οξιάς, με πρώτη την Ιρένα (9:35) και δεύτερη την Ναταλία (9:36), στην 7η και 8η θέση αντίστοιχα. Πιο πριν δεν είχε αλλάξει κάτι και η σειρά Αρκουμάνης (9:20), Δρούγιας (9:24) και Βουλγαρίδης (9:34) παρέμενε, με τη διαφορά ότι η θέση του Βουλγαρίδη ήταν ήδη επισφαλής αφού οι δύο γυναίκες ουσιαστικά τον είχαν φτάσει.

Πίσω στο Σταθμό-8 το σκοτάδι άρχισε να πέφτει για τους τελευταίους, αρκετή ώρα αργότερα βέβαια από τα όσα συνέβαινα ν στις ανηφόρες της Οξιάς (ουσιαστικά όταν είχαν τερματίσει οι 6 πρώτοι αθλητές τον αγώνα). Η κούραση, το σκοτάδι και το κίνητρο της διαφυγής από το συνεχιζόμενο μαρτύριο, οδήγησαν κάποιους στην εγκατάλειψη ενώ κάποιοι άλλοι είχαν στην ουσία εγκαταλείψει νωρίτερα, απλά συνέχιζαν βαδίζοντας μέχρι τη διαφυγή της Ζαρκαδιάς, όπως ο Αλέξης Γκούνκο που τερμάτισε άδοξα χωρίς να αποδώσει αυτό που μπορούσε και ο εκπληκτικός πρωτοεμφανιζόμενος αθλητής από τη Σάμο Μανώλης Σκάρος, που εντυπωσίασε με την εμφάνισή του, αφήνοντας ελπίδες για το μέλλον.

Αγωνιστικά, το πιο ενδιαφέρον τμήμα της διαδρομής του αγώνα συνολικά, είναι σίγουρα τα 14 χιλιόμετρα που χωρίζουν το Σ-8 από το Σ-11. Πρόκειται για έναν μικρό αγώνα μέσα στον κανονικό αγώνα, καθώς η διαδρομή ανηφορίζει για το πρώτο ένα τρίτο για 700 μέτρα υψομετρικά και μετά από αρκετές ευθείες μέσα σε πυκνό δάσος ξεκινά μια μακριά κατάβαση που ξαναφέρνει τους αθλητές ακόμα χαμηλότερα από το υψόμετρο που είχαν ξεκινήσει. Και αισθητικά όμως πρόκειται για ένα από τα αξιολογότερα τμήματα, που δυστυχώς οι περισσότεροι δεν έχουν τη δυνατότητα να το απολαύσουν μέσα στον αγώνα, οι πρώτοι γιατί κυνηγούν το χρονόμετρο και δεν περισσεύει χρόνος οι δε υπόλοιποι συνήθως περνούν αυτό το υπέροχο κομμάτι της διαδρομής νύχτα. Η βλάστηση εναλλάσσεται συνεχώς, με κάθε λογής δέντρο, από σημύδα μέχρι βελανιδιά, από οξιά μέχρι κέδρο κι ατέλειωτα οπωροφόρα δέντρα που ακόμα και σήμερα προσφέρουν τους καρπούς τους στις περιπλανώμενες αρκούδες της περιοχής.

Το βουνό της Οξιάς, πήρε το όνομά του από τον ομώνυμο οικισμό, υπολείμματα του οποίου βρίσκονται στο ΚΜ-79 της διαδρομής, σε υψόμετρο 900 μέτρων. Όπως και στις υπόλοιπες περιπτώσεις, ένα ακόμα χωριό που τα σημάδια του μόνο απομένουν, χωρίς προφορικές ή γραπτές μαρτυρίες για τους ανθρώπους που κάποτε έζησαν εδώ. Το ίδιο όπως και το Φαρασινό, το Αλήκιοϊ, το Κρούσοβο, το Πολυγέφυρο και τόσα ακόμα χαλάσματα στην οροσειρά, που η ιστορία και τα πραγματικά τους ονόματα σβήνουν πίσω στα χρόνια της τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας –ανώνυμα πια πολλά απ αυτά, χωρίς καμιά ταυτότητα, δίχως θέση στο χάρτη, χωρίς μια φωνή να ιστορήσει το παρελθόν τους. Ίσως κάποτε η ίδια η διοργάνωση του VFT θα έπρεπε να ψάξει να μάθει περισσότερα για την ιστορία αυτού του τόπου, που την τυλίγει η ομίχλη των ταραγμένων χρόνων της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Ανάμεσα σ αυτά τα παραμυθένια σκηνικά της φύσης, κάπου στο παραμυθένιο ξέφωτο του Μυλορέματος, λίγο μετά τις πρώτες κατηφόρες από τον αυχένα της Οξιάς στο ΚΜ-80, ο Βενετικίδης συνάντησε και πάλι το Σταμούλη και ο αγώνας ξανάρχισε! Σύντομα πέρασαν μαζί τις μεγάλες ευθείες που ανοίγονται μέσα στο θόλο που σχηματίσουν οι οξιές και μαζί έφτασαν στον επόμενο Σταθμό (Σ-11 «Σίλλη» ΚΜ-84) βήμα-βήμα. Πρώτος αναχώρησε ο Δημήτρης (9:25) που μάλλον δεν είχε καιρό για άλλο χάσιμο μετά την ατυχία του ενώ ο Κώστας προτίμησε να αλλάξει παπούτσια, έχοντας -όπως δήλωσε μετά τον αγώνα- την πεποίθηση ότι δεν μπορεί πια να αντιμετωπίσει το Δημήτρη από εκεί και πέρα, τη στιγμή μάλιστα που ο τελευταίος τον είχε ξαναπιάσει μετά την 20λεπτη καθυστέρησή του. Έτσι ξεκίνησαν τη μεγάλη κατάβαση των τεσσάρων χιλιομέτρων προς το Αρκουδόρεμα, από τον παλιό μουλαρόδρομο που κι αυτός ανοίχτηκε ξανά με αφορμή τον αγώνα. Πίσω τους ο Παναγιώτης Ιωαννίδης είχε χάσει πολύτιμο έδαφος 11 λεπτών (9:37).

Πίσω απ τους τρεις πρώτους ανοίγονταν ένα ολόκληρο καινούργιο μέτωπο εξαιτίας της μάχης ανάμεσα στις δύο γυναίκες (Ιρένα vs Ναταλία) που επαλήθευαν το ρητό «όταν μαλώνουν οι ελέφαντες…». Ο Αρκουμάνης στην 4η θέση βρισκόταν πια μόλις 2 λεπτά μπροστά από την Ιρένα, που έφτασε μαζί με τον Δρούγια και τον Βουλγαρίδη στο Σ-10 (10:25) κάνοντας μια εξαιρετική κούρσα, αφήνοντας παράλληλα την Ναταλία πίσω για 8 ολόκληρα λεπτά (10:33), η οποία όμως αντιμετώπιζε από ώρα πρόβλημα από στενά παπούτσια που είχε αλλάξει 43 χιλιόμετρα νωρίτερα. Οι υπόλοιποι αθλητές ήταν πολύ μακριά για να απειλήσουν κάποιον από την πρώτη 8άδα, ωστόσο έμελλε να δώσουν κι εκείνοι τη δική τους μάχη μέχρι το τέλος: Τσιαντός, Ζιαμπάρας, Ψάιλας, Κοτρωνάρος, Δούλης, Μαυρουδής, Σπυριδόπουλος, Ανδρομέδας.

Στο Σταθμό-11 «Αρκουδόρεμα» (ΚΜ-88) πρώτος κατέφθασε ο εκπληκτικός Βενετικίδης, κάνοντας την απόσταση από τη Σίλλη σε μόλις 28 λεπτά (9:54) αφήνοντας 4 λεπτά πίσω του τον Σταμούλη (9:58) ενώ ο Ιωαννίδης κατάφερε να διατηρήσει το άνοιγμα των 9 λεπτών σταθερό (10:07). Πιο πίσω η κατάσταση οδηγήθηκε σε ανατροπή, με τον Αρκουμάνη να χάνει την 4η θέση από το τρίο Μαλιμπόρσκα, Δρούγια, Βουλγαρίδη (10:54). Η Ιρένα έκανε μια εκπληκτική προσπάθεια, που ξεκίνησε από τη Ζακαδιά και τελείωσε το Αρκουδόρεμα, σ αυτό τον άτυπο “Race in the race”, πετυχαίνοντας την καλύτερη (!) επίδοση από όλους τους αθλητές του αγώνα, με χρόνο 2.09. Δεύτερος σ αυτό τον πίνακα ήταν ο Σταμούλης με μόλις 2.12 (σε περίπτωση που ο Βενετικίδης δεν είχε χάσει τη διαδρομή θα πετύχαινε χρόνο περίπου 2.05).

Απέμενε μια από τις πιο σύντομες αλλά και συνάμα πιο όμορφες ενότητες της διαδρομής, το μονοπάτι του Αρκουδορέματος, μήκους σχεδόν τεσσάρων χιλιομέτρων, στην αριστερή όχθη του ποταμιού καθώς αυτό κυλά για τον κάμπο του Παρανεστιού, για να συναντήσει τον Νέστο. Με αφορμή τις ανάγκες του αγώνα και έχοντας ως δεδομένη τη συστηματική χρήση του μονοπατιού και από πεζοπόρους στο μέλλον, φτιάχτηκε τις παραμονές του αγώνα μια όμορφη μεταλλική πεζογέφυρα που χρησιμοποιήθηκε την ημέρα του αγώνα για πρώτη φορά. Το μονοπάτι αυτό ένωνε παλιότερα τα χωριά της περιοχής (Πρασινάδα, Σίλλη, Βουνοπλαγιά) με το Παρανέστι και μέχρι τα χρόνια του ’50 έσφυζε από ζωή. Ένας μεγάλος σεισμός αλλά και η χρόνια εγκατάλειψη των ντόπιων από το επίσημο κράτος της εποχής, έδιωξε τους κατοίκους στη Γερμανία και τα μονοπάτια ερήμωσαν όπως και τα χωριά και η βλάστηση έπνιξε τα πάντα. Τώρα όμως το μονοπάτι άνοιξε και πάλι, ξυπνώντας τις μνήμες των παλιών και προσφέροντας στους διαβάτες του μια καταπληκτική αισθητική τοπίου με τα νερά του ποταμιού κάτω χαμηλά να βουΐζουν τον καιρό των βροχών.

Στο τέλος αυτού του «γρήγορου» και σύντομου μονοπατιού με τις ελάχιστες ανηφορικές κλίσεις, ο Βενετικίδης βγήκε πάντα πρώτος στην άσφαλτο, στο Σταθμό-12 «Θόλος» (10:17) μεγαλώνοντας λίγο ακόμα τη διαφορά που τον χώριζε από το Σταμούλη (10:24) και ο Ιωαννίδης συνέχισε απλά να κρατά την απόσταση των 9 λεπτών (10:33), χωρίς να φαίνεται όμως ότι έχει δυνάμεις να πιάσει τους προπορευόμενους στα τελευταία 9 χιλιόμετρα της διαδρομής, παρά το γεγονός ότι είναι γενικά πιο γρήγορος από εκείνους στην άσφαλτο. Πίσω τους η κατάσταση δεν είχε ακόμα ξεκαθαρίσει, όμως ο Δρούγιας κρατούσε ακόμα ένα μικρό προβάδισμα δύο λεπτών (11:18) απέναντι στον Αρκουμάνη (11:20), τριών απέναντι στην Ιρένα (11:21) και πέντε απέναντι στον Βουλγαρίδη (11:23). Η παρουσία όμως μιας γυναίκας ανάμεσα στους άντρες αφύπνισε τους τελευταίους που έβαλαν τα δυνατά τους στο τελευταίο τμήμα, το οποίο να σημειωθεί ότι ευνοούσε τους δρομείς ασφάλτου και φυσικά εκείνους που τους απέμεναν περισσότερα ίχνη δυνάμεων.

Το τέλος της μακριάς αυτής διαδρομής των 100 χιλιομέτρων τα πράγματα είναι αρκετά εύκολα, καθώς οι αθλητές έχουν βγει ουσιαστικά στην κοιλάδα του Νέστου, λίγο πριν αυτός απλωθεί στην πεδιάδα του Παρανεστιού. Από την άσφαλτο αρχικά και από έναν γλυκό χωματόδρομο στη συνέχεια, δίπλα στην όχθη του Αρκουδορέματος πρώτα και του Νέστου μετά, οι δρομείς φτάνουν στο μικρό οικισμό του Ξάγναντου, απ όπου δύο ακόμα χιλιόμετρα ασφάλτου τους οδηγούν στο Παρανέστι και στο τέλος της προσπάθειάς τους. Ο Βενετικίδης κρατώντας έναν συντηρητικό ρυθμό έφτασε με άνεση στις παρυφές του Ξάγναντου, όπου οι λιγοστοί του κάτοικοι είχαν μαζευτεί στη μικρή πλατεία και τον επευφήμησαν ραίνοντας τον με λουλούδια. Με τη συνοδεία περιπολικού και μερικών ακόμα οχημάτων που τον συνόδευαν τιμητικά, ο Βενετικίδης έκανε θριαμβευτική είσοδο στη μικρή ευθεία που ανοίγεται πριν τον τερματισμό. Το Παρανέστι ήταν στο πόδι από ώρα, περιμένοντας αυτούς τους «απίστευτους» αθλητές που θα περνούσαν σε τόσο λίγες ώρες τόσα πολλά μέρη από τα δικά τους βουνά, που αρκετοί απ αυτούς τα είχαν μόνο ακουστά.

Λίγο μετά τις 5:30 το απόγευμα, ανάμεσα σε ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του κοινού, ο Δημήτρης Βενετικίδης έτρεξε τα τελευταία 100 μέτρα από τα 100 χιλιόμετρα και κατάφερε την επίδοση των 11 ωρών 5 λεπτών και 28 δευτερολέπτων (11.05.28). Η τελική επίδοση αδικεί τον 51χρονο αθλητή από τη Θεσσαλονίκη, αφού η απώλεια των περίπου 20 λεπτών νωρίτερα από απώλεια της διαδρομής στέρησε από τον ίδιο και από την πρώτη διοργάνωση μια επίδοση κάτω των 11 ωρών –κάτι που μοιάζει προεξοφλημένο για το μέλλον.

Τον νικητή υποδέχτηκε η ίδια η Δήμαρχος του Παρανεστιού, Αλίκη Σωτηριάδου, που είχε στο μεταξύ ξεσηκώσει το πλήθος των θεατών με τις παροτρύνσεις της από το μικρόφωνο. Για τον νικητή δεν ήταν απλά μια σπουδαία νίκη στον ιστορικό πρώτο αγώνα 100Κ βουνού σε ελληνικό έδαφος αλλά και το επιστέγασμα μιας πολύχρονης πορείας στο χώρο των αγώνων βουνού, που ποτέ μέχρι εκείνη τη μέρα δεν είχε βρει στο παρελθόν τόσο θριαμβευτική δικαίωση. Στο συγκεκριμένο αγώνα ήταν η συσσωρευμένη εμπειρία χρόνων, η καλή προετοιμασία και ο χαμηλός βαθμός καταπόνησης που βρισκόταν ο Δημήτρης τη μέρα του αγώνα.

Μόλις 3 λεπτά αργότερα (11.08.35) έχοντας κλείσει σημαντικά το άνοιγμα από τον νικητή, κατέφθασε και ο δεύτερος αθλητής που δεν ήταν άλλος από τον Κώστα Σταμούλη, που όπως συνηθίζει έτρεξε τα τελευταία μέτρα παρέα με το 7χρονο γιο του, τον νεαρό Γιώργο. Η στιγμή ήταν συγκινητική, όπως και στον τερματισμό του πρώτου εξάλλου και προμήνυε τη συγκινησιακή φόρτιση που θα ακολουθούσε και στους υπόλοιπους τερματισμούς. Ο Ιωαννίδης ήταν όπως αναμενόταν ο τρίτος στη σειρά που τερμάτισε (11.25.31) χωρίς να καταφέρει να καλύψει στο τέλος τη διαφορά που τον χώριζε από τους δύο πρώτους. Όπως και οι προηγούμενοι δέχτηκε το ζεστό καλωσόρισμα των θεατών, των διοργανωτών αλλά και των γονιών του που ήρθαν μέχρι το Παρανέστι για να τον χειροκροτήσουν.

Πιο πίσω έγιναν μικρές αλλαγές στις επόμενες λίγες θέσεις, με τον Αρκουμάνη να κερδίζει την 4η θέση τελικά (12.06.23) από τον Δρούγια (12.09.46) που έμεινε στην 5η θέση. Η μεγάλη έκπληξη όμως ήρθε με τον τερματισμό της Ιρένας Μαλιμπόρσκα (12.12.45) μόλις 3 λεπτά μετά τον Δρούγια! Η έμπειρη αθλήτρια με πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό της έδωσε μια μάχη αρχικά με την επίσης εξαιρετική Ναταλία Παπουνίδου, μάχη που τελικά την έφερε να διεκδικεί ακόμα και μια θέση στην 4άδα! Στη μέση του αγώνα βρισκόταν αρκετές θέσεις πιο πίσω αλλά η άμιλλα οδήγησε τις δύο αθλήτριες σταδιακά και μέχρι τον τερματισμό μέσα στην πρώτη οχτάδα.

Στην 7η θέση και πολύ κοντά στους πρώτους έξι (12.16.26) τερμάτισε ο Χρήστος Βουλγαρίδης, πανηγυρίζοντας με χαρακτηριστικό τρόπο, πετώντας ψηλά στον αέρα το σακίδιό του. Η βελτίωση του Χρήστου την τελευταία χρονιά ήταν χαρακτηριστική χάρη στη σκληρή δουλειά και στο τελικό αποτέλεσμα έπαιξε σημαντικό ρόλο η περσινή του εμπειρία από το UTMB στις Άλπεις. Η Ναταλία Παπουνίδου συμπλήρωσε την οκτάδα (12.33.20) και ήταν η τελευταία από τους αθλητές που έτυχαν επίδοση κάτω από 13 ώρες. Η Ναταλία δεν στάθηκε τυχερή στον αγώνα, καθώς η αλλαγή παπουτσιών στον 5ο σταθμό της προκάλεσε αναρίθμητες πληγές στα δάχτυλα των ποδιών και την ανάγκασε να ρίξει το ρυθμό της στο τελευταίο τμήμα του αγώνα, κάτι που της στοίχισε μια καλύτερη παρουσία.

Οι τερματισμοί μετά τις 13 ώρες άρχισαν να εξελίσσονται μέσα στο σκοτάδι και οι αθλητές έφταναν στον τερματισμό με τους φακούς στα κεφάλια τους. Η ατμόσφαιρα ήταν συγκινητική, με τα παιδιά του Παρανεστιού να υποδέχονται τους αθλητές ένα χιλιόμετρο πριν τον τερματισμό και να τρέχουν μαζί τους μέχρι το τέλος.

Όσοι αθλητές απέμειναν μετά το πέσιμο της νύχτας μέσα στη διαδρομή –έστω και για λίγη ώρα- ήταν και οι περισσότεροι. Υπολογίζεται ότι περίπου 60 αθλητές χρειάστηκε να τρέξουν με φακό μέχρι το τέλος του αγώνα –εξαιρείται η εκκίνηση όπου και οι 87 αθλητές έκαναν χρήση φακού έστω και για λίγα λεπτά- και κανένας απ αυτούς δεν αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα απώλειας της διαδρομής. Η διοργάνωση είχε αναλάβει με ιδιαίτερη επιμέλεια να σηματοδοτήσει με «νυχτερινή» σήμανση τη διαδρομή, από το ΚΜ-60 και πέρα. Μεταλλικές πινακίδες με αντανακλαστικό κόκκινο χρώμα είχαν τοποθετηθεί πυκνά πάνω στο μονοπάτι και σε συνδυασμό με την ημερήσια σήμανση οδηγούσαν με ασφάλεια τους αθλητές προς το Παρανέστι.

Για καλή τύχη όλων και περισσότερο των ίδιων των αθλητών, ο καιρός βελτιώθηκε μετά τη μεσημεριανή βροχή και ο ουρανός αιθρίασε αν και η νύχτα ήταν ασέληνη και δεν μπορούσε να τους προσφέρει φυσικό φωτισμό. Οι περισσότεροι που συνέχιζαν στη νύχτα έκαναν μικρές ομάδες για να κινούνται με ασφάλεια στο υπόλοιπο της διαδρομής. Οι τελευταίοι αθλητές νυχτώθηκαν μεταξύ Πολυγέφυρου και Ζαρκαδιάς, από το ΚΜ-70 και μετά. Για ψυχολογικούς λόγους, η διοργάνωση λειτούργησε μικρό «φάρο» στο σταθμό της Οξιάς, που έστελνε το φως του σε όσους ανηφόριζαν το δυσκολότερο τμήμα του αγώνα μέσα στο δάσος.

Οι σταθμοί που λειτούργησαν νύχτα, είχαν λάβει κι αυτοί τα κατάλληλα μέτρα, έχοντας ανάψει φωτιές που ζέσταιναν εθελοντές και αθλητές, δίνοντας και την απαραίτητη ψυχολογική «ζεστασιά». Από τους 12 σταθμούς, τρεις συνολικά (Φαρασινό, Μεγάλο Ρέμα, Οξιά) μετέφεραν τα υλικά τους με μουλάρια ή στις πλάτες των εθελοντών ενώ οι υπόλοιποι εννέα λειτούργησαν με την υποστήριξη αυτοκινήτων. Η τροφοδοσία που πρόσφεραν οι σταθμοί ποίκιλε, από απλά σνάκς κάποιοι μέχρι κανονικό φαγητό κάποιοι άλλοι. Δόθηκε έμφαση στους λεγόμενους «νυχτερινούς» σταθμούς (από τον 8ο και πέρα), να μπορούν να προσφέρουν αρκετά ζεστά ροφήματα στους αθλητές που θα έτρεχαν μέσα στη νύχτα. Σε γενικές γραμμές, η ποικιλία των προσφερόμενων τροφών ξεπερνούσε στο σύνολο τις 30, καλύπτοντας κάθε προτίμηση.

Οι τερματισμοί στο Παρανέστι συνεχίστηκαν όλη τη νύχτα και τελευταίος τη γραμμή του τερματισμού πέρασε ο Κυριάκος Κυριακόπουλος σε 23.05.14, αρκετά νωρίτερα από το όριο των 24 ωρών που είχε τεθεί για την πρώτη χρονιά. Ο πλέον ηρωικός τερματισμός ίσως, ανήκει στο Λευτέρη Ελευθερίου (21.13.34), που είχε νωρίτερα διάγνωση για ρήξη χιαστών και στα δύο γόνατα και παρόλα αυτά συνέχισε με αφόρητους πόνους μέχρι το Παρανέστι. Μια ακόμα χαρακτηριστική περίπτωση ήταν και αυτή του Θανάση Μπαμπάτσου, που από παρανόηση έτρεξε 6 χιλιόμετρα περισσότερα μεταξύ 2ου και 3ου σταθμού ακολουθώντας άλλη διαδρομή και παρόλα αυτά κατάφερε να τερματίσει 3ος στην κατηγορία Μ50 και 31ος στη γενική κατάταξη (16.11.57).

Από τους 46 τερματισμούς στις επιδόσεις πάνω από τις 15 ώρες, οι 29 έγιναν με ομαδικό χαρακτήρα από 13 διαφορετικά γκρουπ των 2-3 αθλητών (30 αθλητές στο σύνολο), κάτι που δείχνει το βαθμό αλληλεγγύης των αθλητών μεταξύ τους αλλά και το γιορταστικό χαρακτήρα που είχε ο αγώνας σχεδόν για τους μισούς αθλητές που τερμάτισαν. Αξίζει να αναφερθούν τα ονόματα των αθλητών που έτρεξαν μαζί από την αρχή του αγώνα μέχρι και το τέλος του: Λαμπίρης/Μπούμπουκας (14.26.40), Πρατίλας/Γκέκας (17.12.53), Καρπούζα/Σταματελοπούλου (17.36.25), Μυλωνάς/Μήτσιου (19.48.00), Αίβατζίδης/Κούκης (20.27.52) και Μπούσμπουρας/Τσιρογιάννης (21.54.32).

Όσον αφορά τις εγκαταλείψεις, αυτές περιορίστηκαν ανέλπιστα στις 17 μόνο (ποσοστό μόλις 20% στο σύνολο των συμμετεχόντων), γεγονός που σίγουρα έχει αφυπνίσει μετά τον αγώνα αρκετούς αθλητές που δεν συμμετείχαν, έχοντας αποθαρρυνθεί εκ των προτέρων από το διαφαινόμενο μέγεθος του εγχειρήματος. Από τις 17 εγκαταλείψεις, οι μισές σχεδόν έγιναν στη Ζαρκαδιά (ΚΜ-74), μια και ο συγκεκριμένος σταθμός αποτελεί ένα σοβαρό ψυχολογικό κατώφλι για τους περισσότερο καταπονημένους αθλητές. Ο αριθμός των 87 αθλητών αποτελεί σίγουρα ένα μικρό δείγμα για εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων σχετικά με τις δυνατότητες των μέτριων αθλητών να ολοκληρώσουν τον αγώνα. Όμως είναι προφανές από τους αριθμούς αυτής της πρώτης διοργάνωσης ότι είναι απόλυτα βατό το όριο των 24 ωρών για τα 100 χιλιόμετρα της διαδρομής.

Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Όταν ξημέρωσε η Κυριακή 14 Οκτωβρίου μια λαμπρή ηλιόλουστη μέρα έκανε την εμφάνισή της στο Παρανέστι. Η πλατεία μπροστά στο Σιδηροδρομικό Σταθμό φόρεσε τα καλά της και λίγο πριν το μεσημέρι ξεκίνησε η τελετή απονομών, με την παρουσία όλων των ανθρώπων που συμμετείχαν στην υλοποίηση αυτού του οράματος αλλά και των πρωταγωνιστών της μέρας και της νύχτας που προηγήθηκαν, των αθλητών. Ακροβολισμένοι στο πλήθος των θεατών, οι αθλητές παρακολουθούσαν τα συγκινητικά λόγια της Δημάρχου –της «Αλίκης» τους- νιώθοντας ότι μέσα απ αυτά εκφράζονται και τα δικά τους δυνατά συναισθήματα. Πάνω στην εξέδρα βρίσκονταν αρκετοί ακόμα από το επιτελείο της διοργάνωσης, όπως η Εύη Τζήμου, ο Στέλιος Μελισσηνός, ο Ορέστης Μπόσκος, ο Λάζαρος Ρήγος, η Ελευθερία Χαραλαμπίδου. Μόνος απών ο Στάθης Αϊβατζίδης, που βρισκόταν ανάμεσα στο πλήθος των αθλητών, αφού πέρα από τα διοργανωτικά καθήκοντα που ασκούσε για καιρό μέχρι την ημέρα του αγώνα, στο τέλος συμμετείχε και ο ίδιος ως αθλητής. Όλοι τους ξενύχτησαν έχοντας την έγνοια των αθλητών και της ασφαλούς έκβασης της προσπάθειάς τους. Ήταν όμως τόσο μεγάλη η χαρά για το αίσιο αποτέλεσμα που η κούραση είχε σβήσει από τα πρόσωπα όλων τους.

Ιδιαίτερη στιγμή στη συγκινησιακή αποκορύφωση, ο σύντομος χαιρετισμός του Νομάρχη Δράμας Κώστα Ευμοιρίδη που έκρυβε μέσα σε λέξεις «δωρικής» λιτότητας όλη τη συγκίνηση του ανθρώπου που τον χάραξε το πέρασμα του γεγονότος: «Ο υπερμαραθώνιος του Παρθένου Δάσους είναι η ελάχιστη ανταπόδοση και υποχρέωσή μας στις μελλοντικές γενιές από τις οποίες δανεισθήκαμε το περιβάλλον...» Και ήταν ο ίδιος που πρώτα απ τα χείλη του βγήκε η κουβέντα για τη διοργάνωση του 2008 και το πόσο πολύ θα πρέπει να δουλέψουν οι συντελεστές του αγώνα ώστε η 2η διοργάνωση να είναι καλύτερη και μεγαλύτερη. Η Δράμα και οι άνθρωποί της αγάπησαν τον αγώνα πριν ακόμα γίνει για πρώτη φορά και αυτό φάνηκε στη διάρκεια του διήμερου.

Ακολούθησαν οι απονομές, με τους απονεμόμενους να ανεβαίνουν μάλλον ξεκούραστοι, χαμογελαστοί αλλά σίγουρα συγκινημένοι στην εξέδρα, όπου τους περίμεναν οι αγκαλιές των διοργανωτών και τα στεφάνια βελανιδιάς, του δέντρου που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τον τόπο και επιλέχτηκε να δανείσει το σχήμα του φύλλου της για σήμα του αγώνα. Η μεγάλη έκπληξη ήρθε για το ακροατήριο όταν κλήθηκαν ονομαστικά από τον διευθυντή του αγώνα όλοι όσοι τερμάτισαν, να ανέβουν στην εξέδρα ώστε με ένα στεφάνι βελανιδιάς και το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου να επιβραβευτούν για την προσπάθειά τους. Σε ένα κλίμα έντονης συγκίνησης αθλητές και διοργανωτές στάθηκαν απέναντι στους φωτογράφους που απαθανάτισαν τη μοναδική στιγμή.

Όπως σωστά κάποιος εκ των διοργανωτών προέβλεψε καιρό πριν το VFT γίνει πράξη για πρώτη φορά, η στιγμή του αποχωρισμού θα έκρυβε ένα δάκρυ για τους περισσότερους. Η πρόβλεψη βγήκε αληθινή και τα δάκρυα συγκίνησης περίσσεψαν την Κυριακή μετά τον αγώνα. Και δεν αφορούσαν μόνο τους αθλητές, που οι περισσότεροι απ αυτούς θα ταξίδευαν και πάλι μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα για να γυρίσουν στα σπίτια τους, σκουπίζοντας ένα ακόμα δάκρυ στο δρόμο του γυρισμού. Ήταν κι εκείνοι που θα έμεναν εκεί, οι εθελοντές που έδωσαν την ψυχή τους για ένα διήμερο, για να μη λείψει τίποτα από κανέναν. Από το κυπελλάκι με το νερό, μέχρι τις πρώτες βοήθειες, την καθαριότητα στους ξενώνες, τις μετακινήσεις με τα αυτοκίνητα, την ασύρματη επικοινωνία, τις ομάδες ασφάλειας στη διαδρομή, τους φυσιοθεραπευτές, το προσωπικό της γραμματείας, των εστιατορίων, τα παιδάκια που έτρεχαν μαζί με τους αθλητές… Ο αριθμός των εθελοντών δύσκολα μπορεί να προσδιοριστεί –από τη διοργάνωση υπολογίστηκαν σε περίπου 350- γιατί δύσκολα μπορεί να πει κάποιος με βεβαιότητα αν άνθρωποι που δε φορούσαν στολή εθελοντή και προσέφεραν αυθόρμητα και από καρδιάς βοήθεια, δεν ήταν κι αυτοί εθελοντές και μάλιστα από τους πιο αφοσιωμένους.

Είναι η πρώτη φορά που τόσοι πολλοί άνθρωποι μιλούν τόσο συγκινητικά για έναν αγώνα βουνού. Αν θεωρηθεί ότι εκτός από τον λεγόμενο ποιοτικό «πήχη» υπάρχει και συναισθηματικός, τότε η συναισθηματική επίδοση που επιτεύχθηκε στο Παρανέστι στις 13 Οκτωβρίου του 2007 θα κάνει αρκετά χρόνια να ξεπεραστεί από κάποιο άλλο παρόμοιο γεγονός –εκτός ίσως από το επόμενο "Μονοπάτι του Παρθένου Δάσους", τον Οκτώβριο του 2008.



Σχετικά Links


Επιλογές


Select Language Επιλέξτε γλώσσα

English Ελληνικά






 

Blog  Facebook  Twitter  YouTube  Instagram  LinkedIn  Pinterest  Medium  Google+  Slideshare  Rebelmouse 

Rodopi Ultra Trail © 2008 - 2023  :: Site designed and hosted by webster.gr