Rodopi Advendurun
  Thursday 28 March 2024  19:49


Ελληνικά English
Virgin Forest Trail 2007, το χρονικό της πρώτης διοργάνωσης (Α' Μέρος)
Posted on Wednesday, November 07, 2007 (20:11:46) by admin

Virgin Forest Trail 2007 Ένα καινούργιο ξεκίνημα για τους αγώνες βουνού ήταν η 13η Οκτωβρίου 2007. Και οι 87 αθλητές που στάθηκαν στη γραμμή της εκκίνησης του 1ου Virgin Forest Trail θα πρέπει να θεωρούν ότι αποτελούν ένα κομμάτι της ιστορίας αυτών των αγώνων στην Ελλάδα. Αν το 1986 αποτέλεσε τη χρονιά που όλα άρχισαν στη χώρα μας με τον πρώτο αγώνα βουνού, το 2007 ήταν σίγουρα ο επόμενος μεγάλος σταθμός, με την υλοποίηση ενός ονείρου αρκετών χρόνων, ενός αγώνα 100 χιλιομέτρων και 24 ωρών στα ελληνικά βουνά! Και ο σταθμός αυτός πρόσφερε απίστευτες συγκινήσεις σε όσους είχαν την τύχη να ζήσουν τις στιγμές του.
Α' Μέρος

Μετά τις 13 Οκτωβρίου 2007, το VFT αποτελεί ήδη το επόμενο μεγάλο όραμα για το κοινό των ελληνικών αγώνων βουνού, τον επόμενο μεγάλο στόχο. Το πείραμα αυτών που το οραματίστηκαν και όλων εκείνων που είχαν τη χαρά να συμμετάσχουν στην υλοποίησή του, πέτυχε! Τώρα, μετά την επιτυχία της παρθενικής του διοργάνωσης, ανοίγεται ο δρόμος για την καθιέρωσή του στη συνείδηση των αθλητών, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σπεύσουν τα επόμενα χρόνια να απαντήσουν στην πρόκλησή του. Καλύτεροι πρεσβευτές και εκπρόσωποί του, δεν είναι άλλοι από τους 87 της 13ης Οκτωβρίου, αυτοί θα διαδώσουν τη μοναδικότητα του VFT.

Κι αν πολλοί βιαστούν να περιορίσουν τα αποτελέσματα του 1ου VFT στη διεύρυνση του ορίζοντα στους ελληνικούς αγώνες αντοχής, είναι πασιφανές ότι η επίδραση του γεγονότος ήταν πολύ πιο πλατιά και αφύπνισε οικολογικά τις συνειδήσεις των σκεπτόμενων πολιτών της τοπικής και όχι μόνο κοινωνίας. Το μήνυμα είναι σαφές: η άγρια ζωή της Ροδόπης είναι μοναδική και είναι ανάγκη να συνεχίσει να υπάρχει, είναι το χρέος αυτής της γενιάς προς τις επόμενες, από αυτές την δανείστηκε εξάλλου. Το αγριόγιδο, η αρκούδα, το ελάφι, το ζαρκάδι, ο λύκος, ο αγριόκουρκος, η βίδρα, ο λίγκας, όλα αυτά τα απειλούμενα είδη χρειάζονται την ευαισθησία όλων. Κι αυτό έγινε απόλυτα κατανοητό στην τελετή που έκλεισε την πρώτη διοργάνωση. Ίσως μάλιστα να ήταν και η πρώτη φορά στα δεδομένα της χώρας μας που ένα περιβαλλοντικό μήνυμα να ήταν μέσα στα ουσιαστικά λόγια που είχαν να πουν οι διοργανωτές ενός αγώνα τρεξίματος.

Το 1ο «Μονοπάτι του Παρθένου Δάσους» ήταν το αποτέλεσμα της ωρίμανσης του χώρου των αγώνων βουνού τα τελευταία πέντε χρόνια στην Ελλάδα. Αν δεν είχε δείξει το συγκεκριμένο κοινό δείγματα γραφής αυτά τα χρόνια γεμίζοντας με απίστευτους αριθμούς τους αγώνες βουνού, δεν θα ήταν δυνατή η πραγματοποίηση ενός τέτοιου γεγονότος. Ο αριθμός των 87 Ελλήνων αθλητών βουνού που ξεκινούν μια αγωνιστική προσπάθεια 100 χιλιομέτρων ή 24 ωρών στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελεί ένα χαριτωμένο ανέκδοτο, αν ακουγόταν πριν από 4-5 χρόνια. Λίγες όμως ημέρες πριν το VFT, λίγοι ήταν εκείνοι που εκπλήσσονταν πια από αυτό το νούμερο. Βέβαια, το πώς η Ελλάδα βρέθηκε ξαφνικά μια (σχεδόν) ώριμη δύναμη στο χώρο του βουνού αποτελεί ένα ζήτημα που χρήζει ίσως κοινωνιολογικής έρευνας, όμως το γεγονός είναι πραγματικό και απόλυτα θετικό.

Το VFT ήταν έμπνευση ενός ανθρώπου, όπως εξάλλου συνήθως συμβαίνει, όμως και η έμπνευση στο χώρο του αθλητισμού δεν είναι άμοιρη εξωτερικών επιρροών, αφού αυτός ο χώρος αποτελεί ένα πεδίο με πεπερασμένα όρια, άρα η έμπνευση είναι κατά πολύ πιο περιορισμένη απ ότι στο χώρο της τέχνης, για παράδειγμα. Ίσως η ωρίμανση του ελληνικού κοινού να λειτούργησε σαν ντόμινο και να συμπαρέσυρε και τη φαντασία των ανθρώπων που προσπαθούν να τραβήξουν μπροστά. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μια τέτοια έμπνευση ή και πώς αλλιώς θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μια τέτοια ανταπόκριση σε μια τέτοια έμπνευση.

Καταλυτική πάντως για το τελικό αποτέλεσμα, στάθηκε μια ευτυχής συγκυρία, που δεν ήταν άλλη από το ποιόν των ανθρώπων που συγκρότησαν την ομάδα που ανέλαβε την υλοποίηση του οράματος. Οι άνθρωποι της αυτοδιοίκησης στη Δράμα είναι από εκείνους που μπορούν και βλέπουν μακριά και φροντίζουν να κάνουν πράξη την αγάπη για τον τόπο τους και τους πολίτες του. Οι άνθρωποι αυτοί, στελέχη της αυτοδιοίκησης όλοι τους, στάθηκαν ψηλά σ αυτή την περίπτωση και διέβλεψαν τις θετικές εξελίξεις που θα μπορούσαν να προκύψουν από ένα γεγονός όπως το VFT. Ο δικός τους ενθουσιασμός και ο ενθουσιασμός των υπόλοιπων στελεχών της Οργανωτικής Επιτροπής συμπαρέσυραν τελικά και αρκετές εκατοντάδες απλούς καθημερινούς πολίτες που έσπευσαν να υποστηρίξουν την πραγματοποίηση του οράματος.

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Το στήσιμο του αγώνα κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο, από τη στιγμή που η ιδέα κουβεντιάστηκε σοβαρά ένα μελαγχολικό σούρουπο του Οκτώβρη ανάμεσα σε δυο καλούς φίλους, μέχρι τη στιγμή της εκκίνησης στις 6:30 το πρωί της 13ης Οκτωβρίου του 2007. Συζητήσεις και έρευνα στο πεδίο, ήταν απαραίτητες προκειμένου να φτάσει η θεωρία στην πράξη, ειδικά σ ένα τόσο μεγαλεπήβολο σχέδιο. Οι αρχικές εκτιμήσεις έδιναν έναν αριθμό περίπου 30-40 αθλητών που θα συμμετείχαν. Η διαδρομή που προτάθηκε ήταν μόνο σε αδρές γραμμές αυτή που τελικά χαράχτηκε και τα μονοπάτια που προτάθηκαν ήταν σε κακή κατάσταση, μόλις προσβάσιμα από έναν πεζοπόρο με πολύ καλή γνώση του συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου. Η δε σύνθεση της διαδρομής προέβλεπε μια αναλογία 80/20 υπέρ των χωματόδρομων, προκειμένου ο αγώνας να έχει τον χαρακτήρα “trail”, με την έννοια που ο όρος χρησιμοποιείται διεθνώς.

Τελικά, μετά από όλο αυτό το χρονικό διάστημα, όλα ήταν διαφορετικά: οι συμμετοχές άγγιζαν τις 100, η διαδρομή ήταν πολύ διαφορετική με τα μονοπάτια να καταλαμβάνουν το εκπληκτικό 50% του συνόλου της διαδρομής. Κι αυτό ακόμα το όνομα του αγώνα στην πορεία άλλαξε, ώστε να αποδίδει καλύτερα το χώρο και το ύφος του αγώνα. Όμως σε μια δημιουργική διαδικασία μπορούν να δικαιολογηθούν μια ατέλειωτη σειρά από αλλαγές, αφού πρόθεση όλων είναι το βέλτιστο αποτέλεσμα.

Καίριας σημασίας ήταν η διάνοιξη και καθαρισμός περίπου 50 χιλιομέτρων μονοπατιών, μισοκλεισμένων από την οργιαστική βλάστηση της Ροδόπης. Πρόκειται σίγουρα για ένα από τα επιτεύγματα αυτής της προσπάθειας που λέγεται VFT. Και πίσω απ αυτή την προσπάθεια κρύβεται ένας άνθρωπος με ευαισθησίες για το δάσος, ένας άνθρωπος που και το όνομά του ακόμα ερμηνεύεται ως βουνό ή δάσος: ο Ορέστης Μπόσκος, ο άνθρωπος πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, ο κηπουρός του δάσους. Χάρη στις δικές του προσπάθειες και των συνεργατών του, το «Μονοπάτι του Παρθένου Δάσους» είναι μια πραγματικότητα και όχι απλά μια κόκκινη γραμμή στο χάρτη.

Από την άνοιξη ακόμα, ο Ορέστης κατέγραψε τις ανάγκες της διαδρομής σε συνεργασία με τον διευθυντή του αγώνα και ρίχτηκε στη δουλειά. Η ιδιαιτερότητα της διαδρομής του αγώνα αλλά και ολόκληρου του ορεινού όγκου της Ροδόπης είναι η πολύ πυκνή της βλάστηση. Τα μονοπάτια έχουν παραδοθεί από δεκαετίες τώρα στο έλεος του χρόνου και στην ατιθάσευτη δύναμη της φύσης. Όχι μόνο τα κλαδιά των δέντρων έκλειναν τα μονοπάτια αλλά εδώ και αρκετά χρόνια δέντρα άρχισαν να φυτρώνουν και πάνω στο ίδιο το μονοπάτι. Εκτός από αυτό, η εγκατάλειψη οδήγησε τα μονοπάτια σε μερική καταστροφή εξαιτίας της διάβρωσης των εδαφών. Μετά από εντατικές προσπάθειες μηνών και αφού το επιτελείο του Ορέστη πέρασε από διάφορες δυσάρεστες περιπέτειες που λίγο έλειψε να τους στοιχίσουν την ίδια τους τη ζωή, κατορθώθηκε να ανοιχτούν τα μονοπάτια και να είναι πλέον προσβάσιμα από τον καθένα.

Μεγάλο μέρος της προετοιμασίας δαπανήθηκε και για την υποστήριξη και την ασφάλεια των αθλητών, μέσα από τη διαδικασία των επικοινωνιών. Σε μια αχανή για τα ελληνικά δεδομένα ακατοίκητη έκταση –στην κυριολεξία ένα «κενό στο χάρτη»- έπρεπε να βρεθεί ο τρόπος να αποκατασταθεί ασύρματη επικοινωνία ανάμεσα στο Παρανέστι και σε όλους τους 12 σταθμούς πάνω στη διαδρομή. Τελικά, χάρη στον ενθουσιασμό και τη συνέπεια των Ραδιοερασιτεχνών Δράμας, οι οποίοι ανέλαβαν αποκλειστικά την ευθύνη των επικοινωνιών, αυτό έγινε εφικτό και χάρη στη διαδικασία αναμετάδοσης του σήματος, το πρόβλημα της επικοινωνίας λύθηκε.

Ο ΑΓΩΝΑΣ

Η φθινοπωρινή φύση της Μακεδονίας υποδέχτηκε στις 12 Οκτωβρίου –παραμονή του μεγάλου αγώνα- τους αθλητές και τους συνοδούς τους στο Παρανέστι. Μια μάλλον ήπια μέρα με λίγες ψιχάλες νωρίς το απόγευμα, κρατούσε την αγωνία ανάμεσα σε αθλητές και διοργανωτές για την κατάσταση του καιρού την επομένη. Με φιλόξενο πνεύμα όλοι οι άνθρωποι της διοργάνωσης εξυπηρέτησαν τους καλεσμένους τους στο χώρο εγγραφών στο Παρανέστι αλλά και στο χώρο που οι τελευταίοι κατέλυσαν, στον παλιό οικισμό της ΔΕΗ, στο Μεσοχώρι, 3 χιλιόμετρα δυτικότερα.

Στην τεχνική ενημέρωση νωρίς το βράδυ όλοι ήταν ευδιάθετοι και τον τόνο τον έδωσαν οι ίδιοι οι εισηγητές, με πρώτη τη Δήμαρχο, την Αλίκη Σωτηριάδου, που ήταν και η Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής. Το ακροατήριο έδειχνε αρκετά ‘διαβασμένο’ και μετά την ενημέρωση από τον διευθυντή του αγώνα τέθηκαν ερωτήσεις ουσιαστικές, που έδειχναν και το επίπεδο ωριμότητας των αθλητών.

Ανάμεσα στο πλήθος του ακροατηρίου βρίσκονταν πολλά από τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού mountain running: ο νικητής του φετινού Olympus Marathon Αλέξης Γκούνκο, ο βετεράνος του UTMB και μόνιμος πρωταγωνιστής των αγώνων βουνού τα τελευταία 15 χρόνια Δημήτρης Βενετικίδης, ο πρωταγωνιστής των βουνών και των αγώνων περιπέτειας Κώστας Σταμούλης, ο Παναγιώτης Ιωαννίδης εκπροσωπώντας τον μαραθώνιο και τις μικρές υπεραποστάσεις, ο πολυαθλητής και Ιμαλαΐστας Παναγιώτης Κοτρωνάρος, ο Ironman και ποδηλάτης Χρόνης Δρούγιας, ο βετεράνος του Σπάρταθλου Ψάιλας, οι κορυφαίες του ελληνικού mountain running Ιρένα Μαλιμπόρσκα και Ναταλία Παπουνίδου και πολλοί ακόμα αθλητές με μεγάλη εμπειρία και σπουδαίους αγώνες στο ενεργητικό τους. Γενικά, επρόκειτο για ένα πολύπειρο δυναμικό, όπου ελάχιστοι ήταν εκείνοι που είχαν μέτρια μόνο εμπειρία.

Στις 5 το πρωί ένα κονβόι από λεωφορεία και ΙΧ πήρε το δρόμο για την εκκίνηση μέσα στο σκοτάδι, που όμως χάρη στα αμέτρητα αστέρια προοιώνιζε μια λαμπρή μέρα. Εικοσιπέντε χιλιόμετρα βορειότερα, στη συμβολή του Φαρασινού ρέματος με το Διαβολόρεμα, οι προβολείς της εκκίνησης έδιναν ζωή μέσα στο πουθενά της νύχτας. Το κρύο δεν έκανε αισθητή την παρουσία του, ήταν ένα γλυκό ξημέρωμα που θα βοηθούσε τους αθλητές στην προθέρμανσή τους. Λίγη μουσική και αρκετές παραινέσεις από την Αλίκη ζέσταναν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα και στις 6:30 ακριβώς δόθηκε η εκκίνηση του αγώνα.

Γρήγορα και μέσα σε φωνές ενθουσιασμού, το πλήθος των αθλητών με τους φακούς στα κεφάλια, σχημάτισε ένα μικρό φωτεινό ρυάκι που κινήθηκε και σκόρπισε προς την ανατολή, τρέχοντας προς τις πηγές του Φαρασινού από έναν μισοεγκατελειμμένο χωματόδρομο που μπαίνει στην καρδιά του δάσους. Όπως δήλωσε αργότερα ο Κώστας Σταμούλης, το θέαμα των φώτων που πάλλονται στο σκοτάδι, το οποίο αντίκρισε γυρνώντας στιγμιαία το βλέμμα του προς τα πίσω, ήταν αξέχαστο. Η μαγεία κράτησε για λίγα λεπτά, μέχρι οι αθλητές να ανοίξουν μεταξύ τους τις αποστάσεις που τους χώριζαν και μέχρι το λυκαυγές να εντείνει τα συναισθήματα των αθλητών φωτίζοντας την ανατολή, εκεί που κατευθύνονταν όλοι τους.

Άλλοι σιωπηλοί και άλλοι ευδιάθετοι, έχοντας κάνει μικρές ομάδες , βίωναν την πρωτόγνωρη εμπειρία ενός αγώνα 100 χιλιομέτρων στο βουνό. Χαρακτηριστική ήταν η «μελωδική» διάθεση του Φώτη Αντωνόπουλου και του Γιώργου Καλεβέα, που κρέμασαν στα σακίδιά τους μικρά κτηνοτροφικά κουδούνια κι έδιναν πρωτότυπα το ρυθμό, κρατώντας και με ανάλογα σχόλια μια χαρούμενη διάθεση στο δικό τους γκρουπ. Στενοί φίλοι έτρεχαν από το ξεκίνημα παρέα, όπως η Βίκυ Καρπούζα με την Τζένη Σταματελοπούλου, που συνέχισαν εδώ αχώριστες, δυο μήνες μετά από τον περίφημο αγώνα του CCC των 86 χιλιομέτρων στις Άλπεις όπου και πάλι τερμάτισαν μαζί. Οι μικρές παρέες όμως δεν στήθηκαν μόνο πίσω, στην ουρά της κούρσας αλλά και στο κεφάλι της, με μια όχι ευκαταφρόνητη σε αριθμό ομάδα: Βενετικίδης, Γκούνκο, Δρούγιας, Ιωαννίδης, Σταμούλης, ήταν με αλφαβητική σειρά οι πέντε αθλητές που έκαναν μια «ευχάριστη» παρέα, όπου μάλιστα οι πλέον …φλύαροι (όπως αποκαλύφθηκε μετά το τέλος του αγώνα) δεν έχασαν την ευκαιρία να αναπτύξουν το ζήτημα των αγώνων βουνού στην Ελλάδα!

Η πρώτη έκπληξη περίμενε τους αθλητές στον άτυπο σταθμό υδροδότησης στο τέρμα του δρόμου στο ΚΜ-6, όπου ένας εθελοντής αλλιώτικος απ τους άλλους, έδωσε μια άλλη νότα στον αγώνα χάρη στο σαξόφωνο του. Ο Γιώργος Αθανασιάδης έπαιξε μια μελωδία για όλους τους αθλητές, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, πριν εκείνοι χαθούν στο μονοπάτι. Και πραγματικά τα μάτια και τα χείλη των αθλητών χαμογέλασαν καθώς ήταν εντελώς ανέλπιστη αυτή η καλημέρα στη μέση του πουθενά.

Από το σημείο αυτό και μέχρι το 19ο χιλιόμετρο η διαδρομή του αγώνα κινείται σε ένα υπέροχο μονοπάτι που ακολουθεί την αριστερή όχθη του Φαρασινού ρέματος αρχικά, μέχρι το Σταθμό-1 και του Κρουσοβίτη ποταμού μετά. Το τοπίο είναι υψηλής αισθητικής αξίας και το μονοπάτι είναι το παλιό που χρησιμοποιούταν εδώ και αιώνες από τους πληθυσμούς που ζούσαν διάσπαρτοι στις πλαγιές των βουνών, σε μικρούς οικισμούς απ τους οποίους ελάχιστα υπολείμματα απομένουν. Η βλάστηση είναι εξαιρετικά πυκνή και δενδρώδης, με διάφορα πλατύφυλλα να κυριαρχούν, όπως γάβρο, οστριά, φράξο, βελανιδιά, σφεντάμι και οξιά, όπως και αρκετά ακόμα σπανιότερα είδη. Σε πολλές γωνιές του δάσους με αυξημένη υγρασία, κισσοί απλώνονται παντού σκαρφαλώνοντας και αγκαλιάζοντας τους κορμούς των δέντρων. Από τον πρώτο σταθμό (Φαρασινό) στο ΚΜ-11, μπροστά πέρασε το γκρουπ των 5 αθλητών που αναφέρθηκαν πριν σε 1:03 και ακολούθησαν σε απόσταση αναπνοής οι Ψάιλας και Κοτρωνάρος (1:06), Σιδερίδης, Βουλγαρίδης και ο -νεαρός πρωτάρης αλλά πεισματάρης όπως αποδείχτηκε- Σκάρος (1:08) ενώ η πρώτη γυναίκα (Μαλιμπόρσκα) πέρασε στην 23η θέση με 1:16 και αμέσως πίσω της η Παπουνίδου (1:17) κάτι που έδινε τον τόνο της αναμέτρησης των δύο πρωταγωνιστριών από πολύ νωρίς. Τελευταίος από το Σταθμό-1 πέρασε «ασθμαίνων» ο Παναγιώτης Κοτίδης που ξεκίνησε τον αγώνα με καθυστέρηση 30 λεπτών (!), αφού χάθηκε με το αυτοκίνητό του στο δρόμο προς την εκκίνηση.

Ο Σταθμός-2 (Κρούσοβο) βρίσκεται στο ΚΜ-19 και εκεί βρίσκονταν αρκετοί εθελοντές που είχαν ανάψει φωτιά για να ζεσταίνονται οι ίδιοι αλλά και για λίγο, ακόμα και οι αθλητές. Ο στεγασμένος σταθμός πρόσφερε αρκετές διατροφικές επιλογές για τους δρομείς που οι τελευταίοι απ αυτούς πέρασαν αρκετά μετά τις 3 ώρες. Η πεντάδα των προπορευόμενων χρειάστηκε μόλις 2:05 για τα 19 πρώτα χιλιόμετρα, χωρίς όμως ακόμα να αποκτήσει μια αξιόλογη διαφορά από εκείνους που ακολουθούσαν (Αρκουμάνης, Σπυριδόπουλος, Ψάιλας, Σκάρος και Βουλγαρίδης) 5 λεπτά πιο πίσω. Το δίδυμο των μονομάχων γυναικών κράτησε ένα σταθερό ρυθμό μένοντας στην 23η (Μαλιμπόρσκα) και 27η θέση (Παπουνίδου) αντίστοιχα.

Μια σύντομη ανάβαση και μια συνολική απόσταση 4 χιλιομέτρων από υπέροχα τοπία με δάση ερυθρελάτης και σημύδας, έφερε την κούρσα στα 1400 μέτρα υψόμετρο, στο Σταθμό-3 (Ζαγκραντένια) στο ΚΜ-23. Η πεντάδα των πρώτων μόλις και κατάφερε να αφήσει το πρώτο “θύμα” πίσω της, για ένα μόλις λεπτό (Δρούγιας), περνώντας σε 2:37 και με πολύ καλή διάθεση παρά τον ανήφορο. Πιο πίσω το δεύτερο γκρουπ δεν έχανε ούτε χρόνο ούτε την πίστη του στον αγώνα που έδινε. Έτσι, Αρκουμάνης και Σκάρος πέρασαν σε 2:46 και ακολούθησαν Βουλγαρίδης (2:47), Σπυριδόπουλος (2:48) ο Κάρλος που συνεχώς ανέβαινε (2:49) και ο Ψάιλας που υποχωρούσε ελαφρά (2:50). Ο σταθερός ρυθμός των γυναικών τους έδινε σιγά-σιγά τον αέρα του νικητή κι έτσι η μεν Ιρένα έφτασε 19η (3:02) η δε Ναταλία 25η (3:10). Εδώ υπήρξε και η πρώτη εγκατάλειψη, αυτή του Γιάννη Καρρά από τους Μεταξάδες του ακριτικού Έβρου, ο οποίος αν και τραυματίας εμφανίστηκε στον αγώνα και έτρεξε προσχεδιασμένα μέχρι εδώ για να μη χάσει την ευκαιρία να ζήσει από κοντά τη μεγάλη γιορτή.

Ο καιρός μέχρι αυτή την ώρα ήταν καλός, αν και κάποια ψηλά σύννεφα άρχισαν να καλύπτουν τον ουρανό. Η διάθεση των αγωνιζόμενων ήταν εξαιρετική, όπως και των εθελοντών. Στο σταθμό της Ζαγκραντένιας βρέθηκε για δεύτερη φορά ο ειδικός εθελοντής Γιώργος Αθανασιάδης, παίζοντας για μια τελευταία φορά μελωδίες για χάρη των αθλητών. Στο σταθμό αυτό έγινε για πρώτη φορά και ο έλεγχος του υποχρεωτικού εξοπλισμού των αθλητών, οι οποίοι με πειθαρχία και υπομονή υπέστησαν τη διαδικασία. Από τα εσταντανέ του Σταθμού-3 ξεχώρισαν οι διασκεδαστικές φωτογραφήσεις αθλητών με χιουμοριστικές περούκες, που τους διέθεσαν ανάλογης διάθεσης εθελοντές από την προσωπική τους συλλογή!

Ο μακρύς κατήφορος των 9 χιλιομέτρων από τον κεντρικό δασικό δρόμο που οδηγεί στα μέρη του Παρθένου Δάσους από το Παρανέστι, μέχρι το Σταθμό-4 (Αη-Γιάννης) στο ΚΜ-33 δεν άλλαξε πολλά στην κεφαλή της κούρσας. Ήταν μόνο ή υποχώρηση του Δρούγια ακόμα περισσότερο από το γκρουπ των τεσσάρων (Βενετικίδης, Σταμούλης, Ιωαννίδης, Γκούνκο) που πέρασαν σε 3:22, με τον Δρούγια να υποχωρεί εξαιτίας του αδύνατου σημείου του (κατηφόρες) στο 3:30. Οι υπόλοιποι δεν έδειχναν να πτοούνται, κερδίζοντας μάλιστα έδαφος έναντι του ενδιάμεσου Δρούγια. Ο Φάνης Αρκουμάνης μείωσε στα 5 λεπτά (3:35) και από πολύ κοντά ο Χρήστος Βουλγαρίδης με την έκπληξη του αγώνα, τον Μανώλη Σκάρο σε 3:36, έκλειναν την 8άδα. Οι γυναίκες συνέχισαν να κερδίζουν έδαφος με την Ιρένα στη 16η θέση (3:54) και την Ναταλία στην 20η (4:01).

Πλήθος θεατών με δεκάδες αυτοκίνητα βρισκόταν στο Σταθμό-4, τον πρώτο στον αγώνα που επιτρεπόταν η παρουσία θεατών και ομάδων υποστήριξης των αθλητών. Ο καπνός από τη φωτιά του σταθμού έδινε κι εδώ τον τόνο, μαζί με τις κόκκινες φόρμες των εθελοντών διάσωσης και τα πορτοκαλιά γιλέκα των υπόλοιπων εθελοντών. Ανάμεσα στο πλήθος και μια παρέα εκδρομείς από την Αθήνα, που εγκλωβίστηκε εκεί καθοδόν προς το Παρθένο Δάσος εξαιτίας της προσωρινής απαγόρευσης της κυκλοφορίας στα επόμενα 10 χιλιόμετρα.

Ο καιρός άρχισε να δείχνει ξεκάθαρα σημάδια αλλαγής, τώρα όμως ότι και να συνέβαινε δεν μπορούσε να ανακόψει την ορμή των αθλητών και της εκδήλωσης του αγώνα. Το αντιστάθμισμα στην απαισιόδοξη προοπτική ήταν η υπέροχη φθινοπωρινή εικόνα του δάσους που στα 1000 μέτρα υψόμετρο είχε ήδη φορέσει την πολύχρωμη μπέρτα του. Οι αθλητές χάθηκαν στους παράδρομους που κινούνται δυτικά , μέσα σε πυκνά δάση πεύκου, βελανιδιάς και οξιάς. Ο αγώνας έπαιρνε σιγά-σιγά φωτιά, με τον συναγωνισμό να σοβαρεύει μπροστά. Στον Σταθμό-5 «Γιουμουρλού», στο ΚΜ-41 έφτασαν οι τέσσερις πρώτοι σχεδόν μαζί και πάλι και χωρίς να χρονοτριβήσουν ιδιαίτερα στις υπηρεσίες τροφοδοσίας, απομακρύνθηκαν με την εξής σειρά: Βενετικίδης (4:18), Γκούνκο (4:19), Σταμούλης, Ιωαννίδης (4:20).

Στο μεταξύ πιο πίσω ο Αρκουμάνης πέρασε στην 5η θέση (4:38) με τον Δρούγια 6ο (4:42) και τους Βουλγαρίδη και Σκάρο (4:43) ενώ ο Κάρλος έφτασε στο σταθμό με τραύμα στο πρόσωπο από πτώση λίγο πριν. Αφού δέχτηκε τις πρώτες βοήθειες έφυγε (4:48) λίγο νωρίτερα από τον Ψάιλα (4:50). Αμέσως μετά, στην 11η θέση έφτασε η πρώτη γυναίκα, η Ιρένα Μαλιμπόρσκα και αναχώρησε στις 4:54 δείχνοντας να παίρνει βραχεία κεφαλή απέναντι στην Ναταλία Παπουνίδου που έφυγε 16η με 5:02. Ο Σταθμός «Γιουμουρλού» είναι ο πρώτος κεντρικός σταθμός του αγώνα, προσφέροντας εκτός από πλούσια τροφοδοσία (κανονικό φαγητό), υπηρεσίες φυσιοθεραπείας και ιατρικές. Ίσως ο καλύτερα οργανωμένος σταθμός, αν λάβει κανείς υπόψη και το απομακρυσμένο της περιοχής αλλά και την κακή ποιότητα του δρόμου. Παρόλα αυτά δεκάδες θεατές και συνοδοί των αθλητών βρίσκονταν εκεί και χειροκρότησαν τους αθλητές που περνούσαν.

Η απόσταση μέχρι το Σταθμό-6 είναι η μεγαλύτερη σε όλο τον αγώνα (13,3 ΚΜ), κάτι που δίνει την ευκαιρία για τις όποιες ανακατατάξεις, αφού εκτός του μήκους της διαδρομής είναι και οι κλίσεις που εναλλάσσονται με τον κατήφορο και τις ευθείες να κυριαρχούν, σε ένα τμήμα που είναι αποκλειστικά χωματόδρομος, ευνοώντας τους δρομείς και κυρίως τους ξεκούραστους. Πρόκειται για ένα κατώφλι προς τον υπερμαραθώνιο ουσιαστικά, και ο συναγωνισμός θα πάρει το τίμημά του από τα «θύματα» αυτής της μάχης. Στο φόρτο του αγώνα ήρθε να προστεθεί και ο καιρός που έφτασε η στιγμή να δείξει το άλλο του πρόσωπο: βαριά σύννεφα και τα πρώτα μπουμπουνητά έκαναν την εμφάνισή τους. Οι δρομείς την ώρα που ξέσπασε η μπόρα ήταν απλωμένοι σε μια απόσταση 25 χιλιομέτρων, κάπου μετά το Σ-4 οι τελευταίοι και μετά τον Σ-6 οι πρώτοι.

Το πρώτο «θύμα» της μάχης ήταν ο τραυματισμένος Κυριάκος Κάρλος που έχοντας εξαρθρώσει και ένα δάχτυλο του χεριού από την πτώση του υπέφερε από πόνους, με ματωμένο και πρησμένο το φρύδι του ενός ματιού, αναγκάστηκε να παραδοθεί στο Σταθμό-6 «Αλήκιοϊ» (ΚΜ-54) και ενώ είχε ήδη υποχωρήσει στη 14η θέση από την 9η που βρισκόταν νωρίτερα. Οι πρώτοι συνέχιζαν ωστόσο ακάθεκτοι τη μάχη τους, όπως είχε εξελιχθεί: Γκούνκο, Ιωαννίδης και Βενετικίδης πέρασαν από το Σ-6 σε 5:25 και σε απόσταση αναπνοής (5:26) ο Σταμούλης. Οι διώκτες τους εδώ έμειναν πια πολύ πίσω: ο Αρκουμάνης με 5:51 έδειχνε ωστόσο ακμαίος, το ίδιο και ο Δρούγιας με τον Βουλγαρίδη, που τον έφτασε στο μεταξύ (6:04) που όπως και οι προπορευόμενοι μπήκαν στο ατελείωτο Μεγάλο Ρέμα των 14 χιλιομέτρων και του ενός και μοναδικού Σταθμού, με την καταιγίδα να τους καταδιώκει. Πίσω τους στην 8η θέση η Ιρένα (6:12) έδινε τη δική της μάχη με την αόρατη –μέχρι εκείνη τη στιγμή αντίπαλό της- Ναταλία, που ανέβαινε σταθερά (6:17) φτάνοντας στη 12η θέση.

Η καταρρακτώδης προς στιγμή βροχή πτόησε ελάχιστους που προτίμησαν να παραδώσουν τα όπλα στο Σταθμό-5, πριν μπουν σε περιπέτειες και ο μόνος δρόμος τους να είναι πολύ μακρινός μέχρι το 74ο χιλιόμετρο.

Στη μάχη των πρώτων, το επόμενο θύμα ήταν ο Αλέξης Γκούνκο, που ένιωσε δυνατό πόνο στο δεξί γόνατο από παλιότερο τραυματισμό και αρκετά πριν το Σταθμό-7 αναγκάστηκε να διακόψει και συνέχισε μέσα στη βροχή κουτσαίνοντας για 10 ακόμα χιλιόμετρα, μέχρι να βγει στο Σταθμό-8 και να αποχωρήσει με αυτοκίνητο. Ανάμεσα στους υπόλοιπους τρεις, το ξεκαθάρισμα έγινε πριν το Σταθμό-7 «Μεγάλο Ρέμα» (ΚΜ-64) με τους Ιωαννίδη και Βενετικίδη (6:25) να «ξεκολλούν» από το Σταμούλη (6:30). Ο Αρκουμάνης πέρασε 4ος (7:02) και ο Δρούγιας 5ος (7:10). Ο Γούνκο περπατώντας 6ος (7:12) και ο Βουλγαρίδης συνεχίζοντας την εξαιρετική του παρουσία του στον αγώνα, 7ος με 7:19. Στην 8η θέση ο Γιώργος Ψάιλας θα πρέπει να απολάμβανε περισσότερο τη διαδρομή (7:29) και ακριβώς πίσω του η Ιρένα (7:30) με την Ναταλία να έχει πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής (7:32) στην 11η θέση.

Τα παραμυθένια πέτρινα γεφύρια χαμένα μέσα σε οργιαστική βλάστηση με κισσούς και μαγικά ρυάκια να κυλούν ανάμεσα σε στρογγυλεμένους βράχους, δεν κατάφεραν να μαγέψουν τους πρώτους, έκλεψαν όμως τη σκέψη των υπόλοιπων αθλητών που όντας ήδη κουρασμένοι από την προσπάθεια και μουσκεμένοι από τη βροχή δεν είχαν τη δύναμη να αντισταθούν στη σαγήνη του σκηνικού που έμοιαζε να βγήκε από κέλτικα παραμύθια του μεσαίωνα. Τρία τοξωτά γεφύρια ανάμεσα στο 57ο και στο 60ο χιλιόμετρο αποτελούν ένα από τα πιο αξιόλογα σημεία της διαδρομής. Ίχνη από γκρεμισμένους τοίχους που καλύφθηκαν από βρύα κι ένα εκπληκτικό μονοπάτι που κάνει κορδέλες στις πλαγιές σε ένα δάσος χαμένο δεκάδες χιλιόμετρα από το κοντινότερο σημείο πολιτισμού ήταν αναμφισβήτητα μια από τις αναμνήσεις που θα συνοδεύουν για πολύ καιρό τους αθλητές.

Ο βαρύς ουρανός έδινε την εντύπωση ότι σε λίγο θα νυχτώσει ενώ ήταν ακόμα 2 το μεσημέρι. Κουρτίνες βροχής απλώνονταν σε κάθε κατεύθυνση του ορίζοντα και οι πνιγμένες από τη βλάστηση πλαγιές που συγκλίνουν από δύση και ανατολή σχηματίζοντας το Μεγάλο Ρέμα, έδειχναν απειλητικές, κόβοντας κάθε πιθανότητα διαφυγής από αλλού εκτός από το τέλος αυτής της ατελείωτης κλειστής κοιλάδας, κάπου στην περιοχή του Πολυγέφυρου. Πριν από ένα αιώνα και παραπάνω, μικρές κοινότητες ζούσαν ήσυχα μέσα σ αυτό το παραδεισένιο τοπίο. Σήμερα, μόνο τα 6 πετρόχτιστα μονότοξα γεφύρια, μερικές χορταριασμένες ξερολιθιές και το μονοπάτι θυμίζουν ότι κάποτε εδώ ζούσαν ειρηνικά μικρές κοινωνίες...


Διαβάστε το Β' Μέρος του χρονικού



Note: Διαβάστε εδώ τα αναλυτικά αποτελέσματα του αγώνα




Related Links


Options


Select Language

English Ελληνικά






 

Blog  Facebook  Twitter  YouTube  Instagram  LinkedIn  Pinterest  Medium  Google+  Slideshare  Rebelmouse 

Rodopi Ultra Trail © 2008 - 2023  :: Site designed and hosted by webster.gr