ROUT 100miler - Η εμπειρία μου από τον πρώτο αγώνα 100 μιλίων στην Ελλάδα (του Λ. Ρήγου)
Καταχώρηση Κυριακή, 18 Απριλίου 2010 από ROUT
|
Στις 27-28 Μαρτίου 2010, ο Λάζαρος Ρήγος, τεχνικός διευθυντής του ROUT, πραγματοποίησε έναν άτυπο αγώνα 164 χιλιομέτρων (100 μιλίων) στη διαδρομή του ROUT, με στόχο τη διερεύνηση της πιθανότητας διεύρυνσης της υφιστάμενης διαδρομής των 123 χιλιομέτρων, με στόχο τη δημιουργία του πρώτου αγώνα 100 μιλίων στην Ελλάδα. Το εγχείρημα στέφθηκε από επιτυχία και πιο κάτω παρουσιάζεται μια ανάλυση τεχνικού χαρακτήρα μέσα από τήν προσωπική του εμπειρία, που μπορεί να προσφέρει κάποιια στοιχεία σε όσους αθλητές ενδιαφέρονται για την επανάληψη αυτής της προσπάθειας
Ενώ ακόμα βρίσκομαι στη φάση της αποκατάστασης, ήρθε η ώρα να καταθέσω την άποψή μου για το σχέδιο “ROUT-100Miler”. Θα σταθώ σε μια όσο το δυνατόν τεχνική προσέγγιση του θέματος, ώστε να βοηθήσω και τους φίλους αθλητές, που περιμένουν μια συγκεκριμένη τοποθέτηση.
Επιστρέφοντας προχθές από το εγχείρημα της Ροδόπης, οπωσδήποτε νιώθω σοφότερος από πριν, για το θέμα του “ROUT-100Miler”, χωρίς όμως να μπορώ να πάρω θέση απόλυτα υπέρ του ναι ή υπέρ του όχι.
Συνοψίζοντας όλα αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω, θα έλεγα ότι ο αγώνας γίνεται καταρχήν, αλλά με επιφυλάξεις.
Το βασικό πρόβλημα στην υπόθεση είναι ότι συζητάμε για την μεγαλύτερη μη αλπική, ακατοίκητη έκταση της ελληνικής επικράτειας. Αυτό είναι το σοβαρότερο θέμα που μπορεί να εμποδίσει την πραγματοποίηση ενός αγώνα 160+ χιλιομέτρων στα μονοπάτια της Ροδόπης. Τουλάχιστον με τη μορφή ενός συμβατικού αγώνα ultra trail… Μπορεί δηλαδή να γίνει ως ένας αγώνας περιπέτειας.
Και για είμαστε πιο σαφείς όταν χρησιμοποιούμε όρους με ιδιαίτερη βαρύτητα στο λόγο μας, ας ξεκαθαρίσω πρώτα την έννοια της «περιπέτειας», ώστε να γνωρίζουμε για τι ακριβώς συζητάμε, καθώς υπέπεσε στην αντίληψή μου αυτές τις ημέρες και μια αυθαίρετη τοποθέτηση για το τι είναι «Αγώνας Περιπέτειας». Σύμφωνα λοιπόν με την ερμηνεία των λεξικών, περιπέτεια είναι η μη αναμενόμενη τροπή των πραγμάτων, η ταλαιπωρία, μια σειρά από απρόοπτα γεγονότα που προκαλούν αγωνία. Για να μη χάσουμε λοιπόν την ουσία, αγώνας περιπέτειας, μπορεί να είναι εκείνος που εξελίσσεται σε ασαφές πεδίο, με ακραίες συνθήκες και μπορεί να έχει απρόοπτη εξέλιξη, η οποία θα προκαλέσει αγωνία σε εκείνους που συμμετέχουν. Ο όρος «περιπέτεια» οικειοποιήθηκε από τους διοργανωτές των αγώνων multisports στη φύση, μια και απέδιδε καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο όρο το ύφος αυτών των αγώνων, οι οποίοι είναι ο συνδυασμός αθλημάτων αντοχής & αδρεναλίνης. Όμως περιπέτεια εμπεριέχει η ορειβασία, οι πολικές & ερημικές διασχίσεις, η μοναχική ιστιοπλοΐα & κωπηλασία ανοιχτής θάλασσας (ωκεανών), το καγιάκ ή το αλεξίπτωτο πλαγιάς, για να αναφέρω μερικά αθλήματα/σπορ, που σαφέστατα χαρακτηρίζονται από την περιπέτεια, γιατί πραγματοποιούνται στην ανοιχτή και ανεξέλεγκτη φύση!
Συνεπώς, ένας αγώνας ορεινού τρεξίματος ή καλύτερα «ορεινής υπεραντοχής» (στις πολύ μεγάλες αποστάσεις το τρέξιμο καταλήγει περπάτημα) όπως η εκδοχή του ROUT στα 123 και ακόμα περισσότερο στα 164 χιλιόμετρα, ενέχει το στοιχείο της περιπέτειας, αφού:
• Τα μονοπάτια δεν είναι καθαρογραμμένα συνήθως και έχουν δύσκολο τερέν
• Η περιοχή του αγώνα είναι ουσιαστικά εντελώς ακατοίκητη και απουσιάζουν βασικές υποδομές (κτιριακές εγκαταστάσεις, δίκτυα ηλεκτροδότησης)
• Η πανίδα της Ροδόπης περιλαμβάνει μεγάλα θηλαστικά
• Η διαδρομή συναντά μια σειρά από φυσικά εμπόδια
• Οι αθλητές καλούνται να περάσουν μία ή και δύο νύχτες στην ανοιχτή φύση
• Οι αθλητές είναι αναγκασμένοι να έχουν μεγάλο βαθμό αυτονομίας
• Η υποστήριξη που τυχαίνουν είναι πολύ μικρότερη του συνηθισμένου
• Οι καιρικές συνθήκες ενδέχεται να είναι ακραίες την εποχή διεξαγωγής
• Η πολύ μεγάλη διάρκεια της προσπάθειας μπορεί να προκαλέσει σωματικές κακώσεις και άλλες παροδικές βλάβες της υγείας των αθλητών.
Αναφέρομαι σε όλα αυτά τα στοιχεία, που χαρακτηρίζουν ως «περιπέτειας» έναν αγώνα υπεραντοχής στη φύση, γιατί μόνο ως τέτοιο θα μπορούσα να αντιληφθώ τον ROUT των 164 χιλιομέτρων. Αυτό σημαίνει και την πλήρη αποδοχή από μέρους της μερίδας των αθλητών, που θα ενδιαφέρονταν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε έναν τόσο σκληρό αγώνα. Μόνο με την συναίσθηση ότι αυτός είναι ένας αγώνας περιπέτειας και όχι απλά άλλος ένας ultra-trail, μπορεί το σχέδιο αυτό να έχει προοπτική. Άρα, απευθυνόμαστε πλέον στο κοινό που βρίσκεται ένα βήμα πιο πέρα από τους αγώνες ultra-trail.
Η καθιέρωση του ROUT ως διαδρομής 164 χιλιομέτρων, προϋποθέτει την επιτυχή διεξαγωγή του σε πειραματικό επίπεδο και από άλλους αθλητές, φέτος το φθινόπωρο και για την ακρίβεια, ταυτόχρονα με τη διεξαγωγή του ROUT των 123 χιλιομέτρων. Η εμπειρία 5-10 επιπλέον αθλητών, είναι καθοριστικής σημασίας για τις οριστικές μας αποφάσεις.
ΜΕΡΙΚΑ ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΤΩΝ 100 ΜΙΛΙΩΝ
1. ΕΠΙΔΟΣΗ: Η τελική μου επίδοση ήταν 34:32. Ξεκίνησα τον αγώνα από το Δασικό Χωριό του Ερύμανθου στις 4 τα χαράματα του Σαββάτου 27/3 . Από τις 34 ώρες, οι 12 ήταν σε σκοτάδι και οι 22 σε φως, ευνοϊκή αναλογία 35/65. Η μισή απόσταση (Πυραμίδα-148) καλύφθηκε σε 15:05, δηλαδή στο 43% του συνολικού χρόνου, με σταθμισμένη μ.ω.τ. 8,4. Το δεύτερο μισό της απόστασης καλύφθηκε σε 19,5 ώρες, δηλαδή στο 57% του συνολικού χρόνου, με σταθμισμένη μ.ω.τ. 6,0. Τα πρώτα 123Κ (+5300μ) καλύφθηκαν σε 23:50 (σ.μ.ω.τ. 7,3) αλλά τα τελευταία 123Κ (+6300μ)σε 28:30 (σ.μ.ω.τ. 6,5). Η φθορά της απόδοσης ήταν λογική, χάρη ίσως στη συνετή διαχείριση, επιτρέποντας μια αξιοπρεπή τελική επίδοση. Το πρώτο μισό επηρεάστηκε δυσμενώς από το χιονοσκεπές έδαφος, σε μεγάλο μήκος (πάνω από 6 χιλιόμετρα), στο οποίο ήμουν τυχερός στην ατυχία μου, καθώς κατάφερα να ανταποκριθώ καλύτερα απ όσο περίμενα σ αυτό το τμήμα. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η παρουσία του Ηλία στο μισό τουλάχιστον της προσπάθειας και ειδικά στο τμήμα Γιουμουρλού-Ζαρκαδιά, βοηθώντας να βγει η δύσκολη νύχτα.
2. ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΧΡΟΝΟΥ: Ξόδεψα συνολικά 3 περίπου ώρες για διαλείμματα σε σταθμούς ή μακριά απ αυτούς, δηλαδή περίπου το 10% του συνολικού χρόνου. Δύο απ αυτά ξεπέρασαν τη μισή ώρα το καθένα, ενώ άλλα 3 τα 10 λεπτά. Οι βασικές διακοπές έγιναν στη Γιουμουρλού (ΚΜ-92) και Ζαρκαδιά (ΚΜ-123). Σε μία περίπτωση αποπειράθηκα να κοιμηθώ, χωρίς επιτυχία. Η νύστα με βρήκε γύρω στις 1 τη νύχτα και με αυξομειώσεις κράτησε μέχρι τις 1 το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Η μεγάλη συνολική διάρκεια των διαλειμμάτων οφείλεται: στην ανεπαρκή φυσική μου προετοιμασία (ελλιπής προπόνηση), στην πρόθεση της ομάδας υποστήριξης να διασφαλίσει τη συνέχεια της προσπάθειάς μου, στη σκέψη ότι πρέπει πάση θυσία να ολοκληρωθεί η προσπάθεια, στο μεγάλο σχετικά βάρος του σακιδίου και στην επιπλέον κούραση που συσσωρευόταν εξαιτίας του κακού τερέν.
3. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ: Μια συγκροτημένη ομάδα υποστήριξης με οχήματα, βοήθησε στην επιτυχή ολοκλήρωση της προσπάθειας. Δέχτηκα υποστήριξη σε έξι (6) σταθμούς, δηλαδή κάθε 27 χιλιόμετρα κατά μέσο όρο. Το μεγαλύτερο κενό χωρίς υποστήριξη ήταν 7:30 ώρες (Φαρασινό-Γιουμουρλού, 33Κ) και 6:30 ώρες (Γιουμουρλού-Ζαρκαδιά, 24Κ & Πρασινάδα-Τερματισμός 26Κ). Στους σταθμούς είχα φαγητό και σνακς, ροφήματα, αναψυκτικά και φρούτα. Στο Κ-56 πήρα μια συσκευασία υγρού μαγνησίου, ενώ σε 2-3 περιπτώσεις ήπια Almora. Κατανάλωσα μικρές ποσότητες ενεργειακού τζελ (όχι περισσότερο από 300ml) και επίσης μικρές ποσότητες από ηλεκτρολύτες (όχι περισσότερο από 2 λίτρα στο σύνολο). Σημαντική ήταν η συνεισφορά συμβατικής τροφής, που είχα στο σακίδιό μου (σάντουιτς). Κατανάλωσα ατελείωτες ποσότητες τρεχούμενου νερού, το οποίο έτρεχε από παντού αυτή την εποχή.
4. ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ: Χρησιμοποίησα δύο μόνο ζευγάρια παπούτσια και τρία ζευγάρια κάλτσες. Η αυτονομία μου ήταν επαρκής, μια και όσα μετέφερα πάνω μου κάλυπταν το σύνολο των αναγκών μου (φακός, αλουμινοκουβέρτα, αιμοστατικό, πολυσουγιάς, κύπελλο, τροφή, ασκός με ηλεκτρολυτικό διάλυμα, μπλούζα, μπουφάν, κάλτσες, σκούφος, γάντια, κάμερα, ασύρματος, τηλέφωνο (περίπου 3-4 κιλά βάρος σακιδίου). Σημαντικό ρόλο έπαιξε ένα μικρό καμπανάκι, στις απομονωμένες περιοχές (Κρούσοβο-Ζαγκραντένια-Σύνορα-Μέγα Ρέμα), κάνοντας «θόρυβο» για τα αγρίμια. Καίριας σημασίας ήταν η χρήση μπατόν πεζοπορίας, τα οποία είχα από την αρχή μέχρι το τέλος μαζί μου και με βοήθησαν σημαντικά.
5. ΚΑΚΩΣΕΙΣ/ΚΟΠΩΣΗ: Το σοβαρότερο πρόβλημα μετά το τέλος του αγώνα, ήταν ένας έντονος πόνος στη μέση. Είχα ένα μικρό διάστρεμμα, που ξεπεράστηκε στα επόμενα λεπτά και κανέναν σοβαρό τραυματισμό (εκδορά). Οι πόνοι στα πόδια ήταν ανεκτοί, κυρίως στους τετρακέφαλους. Τα πέλματα δεν είχαν ίχνος φουσκάλας και μόνο ένα από τα νύχια των ποδιών παρουσίασε εσωτερικό αιμάτωμα. Τα πόδια κάτω από τους αστραγάλους, ήταν πρησμένα για τις επόμενες τρεις ημέρες.
6. ΔΙΑΔΡΟΜΗ: Τα μονοπάτια δεν ήταν σε καλή κατάσταση φυσικά, εξαιτίας του χειμώνα, με αρκετά δέντρα να έχουν πέσει μέσα στο μονοπάτι, ενώ οι φυλλωσιές από τα πλατύφυλλα (οξιές, βελανιδιές) είχαν καλύψει σε μεγάλο πάχος το μονοπάτι. Σε 5 σημεία έβγαλα παπούτσια για να περάσω απέναντι ρυάκια, με την όποια καθυστέρηση σε χρόνο. Η σηματοδότηση αλλού είχε διατηρηθεί και αλλού είχε καταστραφεί, είτε από κυνηγούς είτε από ανθρώπους της περιβόητης Δημάρχου, που συντονισμένα αφαίρεσαν όλη την πρόσθετη σηματοδότησή μας και με μαύρο σπρέι έσβησαν οτιδήποτε έγραφε ROUT σε βράχους στο τμήμα Μ.Ρέμα-Ζαρκαδιά (σ’ αυτό θα αναφερθώ άλλη στιγμή). Είναι γνωστό πάντως , ότι τα ορεινά μονοπάτια, κάθε χειμώνα υφίστανται σειρά από φθορές, εξαιτίας των καιρικών συνθηκών (άνεμος, χιόνια, νεροποντές).
7. ΧΡΟΝΙΚΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
0 Ερύμανθος 0.00 (0.00)
7 Λειβαδίτης 0.45 (0.45)
10 Θεολόγος 1.15 (0.29)
15 Τάλια (Αγ.Βαρβάρα) 2.08 (0.53)
21 Μύλος 2.58 (0.50)
26 Πρασινάδα 3.36 (0.37)
31 Σίλλη 4.20 (0.44)
36 Οξιά 5.07 (0.46)
41 Ζαρκαδιά 5.59 (0.53)
52 Καϊκούλι 8.36 (2.37)
56 Φαρασινό 9.16 (0.40)
69 Κρούσοβο 12.00 (2.44)
73 Ζαγκραντένια 12.54 (0.54)
82 Πυραμίδα 148 15.05 (2.11)
87 Γιουμουρλού 16.11 (1.06)
103 Αλήκιοϊ 19.16 (3.04)
110 Μέγα Ρέμα 20.47 (1.31)
118 Πολυγέφυρο 22.26 (1.39)
123 Ζαρκαδιά 23.49 (1.22)
129 Οξιά 26.20 (2.31)
134 Σίλλη 27.10 (0.50)
138 Πρασινάδα 28.02 (0.51)
143 Μύλος 29.06 (1.04)
149 Τάλια (Αγ.Βαρβάρα) 30.37 (1.31)
154 Θεολόγος 32.53 (2.15)
157 Λειβαδίτης 33.29 (0.37)
164 Ερύμανθος 34.32 (1.03)
Αυτή είναι η αναφορά από τον αγώνα μου στα 164 χιλιόμετρα του ROUT. Προσεχώς θα προσπαθήσω να καταγράψω μια προσωπική περιγραφή αυτής της προσπάθειας. Ελπίζω να ήμουν αρκετά σαφής στο κατά πόσο είναι εφικτή η πραγματοποίηση αυτού του αγώνα στο μέλλον.
Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι ο αντίπαλος του δύσκολου είναι το δυσκολότερο, όχι το εύκολο! Η ιστορία των ανά τον κόσμο αγώνων υπεραντοχής είναι γεμάτη από παραδείγματα, όπου εγχειρήματα που έμοιαζαν να βρίσκονται έξω από κάθε λογική, έφτασαν να καθιερωθούν τελικά στη συνείδηση των αθλητών ως σπουδαίοι αγώνες, με μεγάλη απήχηση. Μένει να δείξει ο χρόνος τι θα συμβεί και στην περίπτωση του ROUT. Η απάντηση βρίσκεται κρυμμένη στο ελληνικό αθλητικό κοινό και μόνο αυτό θα δώσει την απάντηση, όταν έρθει η ώρα...
Λάζαρος Ρήγος
|
